کشف اتسی، قدیمی ترین مومیایی اروپا

اوتسی، کهن ترین مومیایی طبیعی یافت شده در اروپا، پیکری ۵۳۰۰ ساله است که در سال ۱۹۹۱ در یخچال طبیعی شنالشتال، واقع در کوه های آلپ اوتستال و در مرز اتریش و ایتالیا کشف شد و دریچه ای بی نظیر به زندگی انسان های عصر نوسنگی گشود.

این مرد یخی، که به نام های فریتس یخ زده یا مرد سیمیلائون نیز شناخته می شود، نه تنها یک کشف باستان شناسی مهم است، بلکه منبعی بی بدیل برای مطالعه جنبه های مختلف زندگی، سلامت و فناوری در هزاره چهارم پیش از میلاد محسوب می شود. از زمان کشف او، دانشمندان از سراسر جهان تلاش کرده اند تا با به کارگیری پیشرفته ترین تکنیک های علمی، رازهای زندگی و مرگ این انسان باستانی را کشف کنند. این پژوهش ها شامل تحلیل های ژنتیکی، بررسی میکروبیوم روده، بازسازی صدای او و حتی مطالعه دقیق بیماری هایش می شود که اطلاعات شگفت انگیزی را درباره سلامت و عادات غذایی انسان های اولیه فراهم آورده است.

کشف شگفت انگیز: پیدایش مرد یخی در آلپ

تاریخ ۱۹ سپتامبر ۱۹۹۱، برای دنیای باستان شناسی نقطه عطفی مهم بود. در این روز، در ارتفاع ۳۲۱۰ متری از سطح دریا، در یخچال طبیعی شنالشتال واقع در کوه های آلپ اوتستال، که بخشی از مرز میان اتریش و ایتالیا است، مومیایی ۵۳۰۰ ساله اتسی به طور تصادفی کشف شد. این کشف توسط دو گردشگر آلمانی به نام های هلموت و اریکا سیمون صورت گرفت که در حال پیاده روی در آن منطقه بودند.

در ابتدا، آن ها گمان کردند با جسد یک کوهنورد یا سرباز تازه فوت شده مواجه شده اند که در اثر سرما از دنیا رفته است. بخش هایی از بدن اتسی مانند سر و شانه ها، از یخ بیرون زده بود، در حالی که بقیه پیکر او در زیر لایه های ضخیم یخ و برف مدفون مانده بود. این تصور اولیه، منجر به برخورد نه چندان دقیق با جسد شد. ژاندارمری اتریش، برای بیرون کشیدن پیکر، از ابزارهایی مانند مته دستی و تبر یخ شکن استفاده کرد که متاسفانه در این فرآیند، آسیب هایی جزئی به پیکر وارد شد، از جمله سوراخ شدن کفل اتسی.

پس از بیرون کشیدن، پیکر به سرعت به اینسبروک در اتریش منتقل شد تا تحقیقات اولیه بر روی آن صورت گیرد. در اینجا بود که دانشمندان با شگفتی متوجه دیرینگی پیکر اتسی شدند. بررسی های اولیه کربن ۱۴ نشان داد که این جسد، نه متعلق به زمان های اخیر، بلکه به عصر نوسنگی تعلق دارد و قدمتی بالغ بر ۵۳۰۰ سال دارد. این یافته، بلافاصله اتسی را به کهن ترین مومیایی طبیعی یافت شده در اروپا تبدیل کرد.

با مشخص شدن قدمت و اهمیت بی بدیل اتسی، نگرانی ها در مورد نحوه نگهداری از او افزایش یافت. از آنجایی که محل کشف اتسی در ۹۲.۵۶ متری خاک ایتالیا قرار داشت، مالکیت پیکر به ایتالیا تعلق گرفت. از سال ۱۹۹۸، مومیایی تیرول در موزه باستان شناسی تیرول جنوبی در بولتسانو، ایتالیا، به نمایش گذاشته شده است. در این موزه، نگهداری از اتسی در شرایط بسیار خاص و کنترل شده ای صورت می گیرد. پیکر او در اتاقی با دمای ثابت ۲۱.۲- درجه فارنهایت (معادل ۲۹.۶- درجه سانتی گراد) و رطوبت بالا نگهداری می شود. به علاوه، بقایای او چهار تا پنج بار در سال با آب استریل اسپری می شود تا پوششی از یخ روی آن ایجاد شود که رطوبت آن را حفظ کرده و از خشک شدن و آسیب دیدن بافت ها جلوگیری کند. این شرایط نگهداری منحصربه فرد، برای حفظ اتسی به عنوان یک میراث باستانی ارزشمند برای نسل های آینده، ضروری است.

اوتسی که بود؟ پرتره ای جامع از زندگی در هزاره چهارم پیش از میلاد

اوتسی، مرد یخی از دوران نوسنگی، اطلاعات شگفت انگیزی درباره زندگی انسان ها در بیش از پنج هزاره پیش ارائه می دهد. تحقیقات گسترده ای بر روی پیکر او انجام شده که جزئیات دقیقی از ویژگی های فیزیکی اتسی، سلامت، ژنتیک و حتی عادات زندگی او را آشکار کرده است.

ویژگی های فیزیکی و ظاهری

اوتسی مردی نسبتاً کوتاه و لاغر بود. قد او تقریباً ۱۶۰ سانتی متر تخمین زده شده است و در زمان مرگ حدود ۴۶ سال داشت. بررسی های دقیق تر نشان داده که او چپ دست بوده و اندازه کفش هایش با استانداردهای امروزی حدود سایز ۸ آمریکا بوده است. برخلاف تصورات اولیه که چشمان او را آبی رنگ می پنداشتند، بررسی های ژنتیکی اتسی مشخص کرد که او دارای چشمان قهوه ای، موهای قهوه ای تیره و رنگ پوستی معمولی مدیترانه ای بوده است.

بررسی های ژنتیکی و بیولوژیکی

آزمایش ها نشان داد که گروه خونی اوتسی O بوده و به عدم تحمل لاکتوز دچار بوده است، که نشان می دهد سیستم گوارشی او توانایی هضم قند شیر را نداشته است. همچنین، او یک ناهنجاری ژنتیکی نادر داشت که منجر به عدم تشکیل دوازدهمین جفت دنده در او شده بود. وضعیت سلامتی اتسی در طول زندگی اش چندان مطلوب نبود. او از پوسیدگی دندان رنج می برد و بررسی محتویات روده او نشان دهنده وجود انگل های روده ای بود. یکی از کشفیات مهم در مورد اوتسی، ابتلا به بیماری لایم بود که او را به کهن ترین مورد شناخته شده این بیماری در جهان تبدیل می کند. او همچنین از درد مفاصل در زانو، لگن و شانه ها رنج می برد. شاید مهم ترین کشف در زمینه سلامت اوتسی، شواهد قدیمی ترین مورد شناخته شده بیماری قلبی (آرتریوسکلروز) در جهان بود که از طریق سی تی اسکن و تحلیل رگ های خونی او مشخص شد.

یکی از اسرارآمیزترین جنبه های اوتسی، وجود تتوهای اوتسی است. پیکر او ۶۱ خالکوبی مختلف دارد که بیشتر آن ها به شکل خطوط موازی یا صلیب هستند و در نقاطی از بدن مانند کمر، ساق پا و مچ پا قرار دارند که با نقاط طب سوزنی مرتبط با درمان درد مفاصل مطابقت دارند. این موضوع گمانه زنی هایی را مطرح کرده که این خالکوبی ها ممکن است جنبه درمانی داشته اند. آسیب های پیشین اتسی نیز قابل توجه است؛ او در طول زندگی اش بینی و چندین دنده خود را شکسته بود و شیارهای افقی روی ناخن هایش نشان دهنده دوره های استرس شدید یا بیماری در ماه های پیش از مرگش بود.

منشأ ژنتیکی و خویشاوندی

ژنوم اوتسی اطلاعات ارزشمندی در مورد منشأ ژنتیکی اوتسی و اجداد او ارائه می دهد. بررسی ها نشان داده که او از نسل کشاورزان مهاجر آناتولی بوده است که حدود هشت تا شش هزار سال پیش در دوره نوسنگی از منطقه ترکیه امروزی به اروپا مهاجرت کرده و جایگزین شکارچی-گردآورنده های بومی شده بودند. جالب توجه این است که بقایای ژنتیکی از سمت مادری اوتسی در گروه های جمعیتی امروز اروپا دیگر یافت نمی شود، اما میراث ژنتیکی پدری او در برخی گروه ها، به خصوص در منطقه ای مانند ساردینیا و کورسیکا در مدیترانه، همچنان وجود دارد. این موضوع نشان دهنده پراکندگی و الگوهای مهاجرتی جمعیت های باستانی است.

پوشاک و لوازم همراه

هنگامی که اتسی کشف شد، تنها یک لنگه کفش به پا داشت، اما با بررسی دقیق تر محوطه کشف، بسیاری از وسایل همراه اتسی او نیز پیدا شد که اطلاعات مهمی درباره زندگی روزمره و فناوری انسان های اولیه در اروپا در عصر مس و نوسنگی ارائه می دهد.

• لباس ها: لباس اوتسی شامل یک ردا و بالاپوش از جنس پوست بز و گوسفند، و یک کلاه خز از پوست خرس قهوه ای بود. کفش های او نیز از پوست حیوانات ساخته شده بودند که با علف های خشک پر شده بودند و ویژگی ضدآب و پهن بودن داشتند که آن ها را برای راه رفتن بر روی برف مناسب می ساخت.
• ابزارها و وسایل: اتسی یک کوله پشتی با قاب چوبی، یک تیردان از جنس پوست گوزن با ۲۰ تیر (که تنها دو تای آن ها سرپیکان داشت)، و یک خنجر از جنس سنگ چخماق همراه خود داشت. مهم ترین ابزار او، یک تبر مسی با دسته ای از چوب سرخدار بود. کشف این تبر مسی از اهمیت بالایی برخوردار بود، زیرا نشان داد که شروع عصر مس در اروپا حدود هزار سال زودتر از آنچه پیش از این تصور می شد، آغاز شده بود و اتسی یکی از معدود افرادی بود که در آن زمان به چنین ابزار با ارزشی دسترسی داشت.

راز مرگ اوتسی: یک معمای باستان شناسی

یکی از جذاب ترین و در عین حال غم انگیزترین جنبه های داستان اوتسی، رمز و راز پیرامون علت مرگ اوتسی است. شواهد متعددی نشان می دهد که مرگ او در عصر نوسنگی، نه یک اتفاق طبیعی، بلکه نتیجه یک درگیری خشونت آمیز بوده است.

آخرین وعده غذایی

کشف محتویات معده اوتسی، اطلاعات مهمی در مورد آخرین لحظات زندگی او ارائه می دهد. بررسی ها نشان داد که او ساعاتی پیش از مرگش، یک وعده غذایی دلچسب و سنگین شامل گندم، گوشت گوزن قرمز و گوشت بز کوهی خورده بود. تحلیل این مواد غذایی به دانشمندان کمک کرد تا محیط زندگی و زمان تقریبی مرگ او را تخمین بزنند.

شواهد مرگ خشونت بار و قتل اوتسی

بررسی های کالبدشکافی روی پیکر اوتسی، شواهد مرگ خشونت بار او را آشکار کرد. یک بریدگی عمیق بین شست و انگشت اشاره دست اوتسی، نشان دهنده درگیری ای چند روز قبل از مرگش بود که در آن از خنجر استفاده کرده بود. این زخم در حال بهبودی بود که او با یک حمله مرگبار مواجه شد. علت اصلی قتل اوتسی، اصابت یک تیر به شریان شانه چپ او بود. سرپیکان تیر در شانه او فرو رفته و باعث خونریزی داخلی شدید شده بود که نهایتاً منجر به مرگ او شد. او احتمالاً پس از اصابت تیر، زمان کوتاهی برای نشستن یا حتی تلاش برای بیرون کشیدن تیر داشته است، اما به احتمال زیاد نتوانسته پیش از خونریزی شدید و مرگ، به خود کمک کند.

علاوه بر این، اتسی دچار خونریزی مغزی قابل توجهی نیز شده بود. با این حال، متخصصان در مورد معمای خونریزی مغزی او اختلاف نظر دارند. برخی فرضیه می دهند که ممکن است اوتسی با ضربه ای به سرش کشته شده باشد یا پس از اصابت تیر، زمین خورده و سرش به سنگی برخورد کرده باشد. اما پاتولوژیست مسئول حفاظت از اوتسی، الیور پشل، معتقد است که شواهد کافی برای تأیید هیچ یک از این سناریوها وجود ندارد و علت مرگ اوتسی همچنان یک معمای باستان شناسی باقی مانده است.

بر اساس تحلیل گرده های گیاهی و برگ های درخت افرا که همراه با اتسی یافت شد، دانشمندان تخمین می زنند که فصل مرگ او در اوایل تابستان بوده است. این اطلاعات، همراه با جزئیات آخرین وعده غذایی و وسایل همراه او، تصویری تقریباً کامل از لحظات پایانی زندگی اوتسی ارائه می دهد.

چگونگی بقا: راز مومیایی شدن طبیعی اوتسی

یکی از شگفت انگیزترین جنبه های کشف اتسی، قدیمی ترین مومیایی اروپا، نحوه مومیایی شدن طبیعی اوتسی و بقای پیکر او برای بیش از ۵۳۰۰ سال است. این اتفاق، نتیجه یک سری شرایط محیطی منحصر به فرد یخچال طبیعی بود که به حفظ بی نظیر بافت های او کمک کرد.

برخلاف مومیایی های مصری که به صورت عمدی و با فرآیندهای پیچیده مومیایی سازی می شدند، فرآیند مومیایی شدن طبیعی اوتسی کاملاً طبیعی و غیرعمدی بود. پس از مرگ او در کوه های آلپ، پیکر او به سرعت توسط برف پوشانده شد. سپس، حرکت یخچال طبیعی شنالشتال، او را در خود جای داد و در میان یخ ها محبوس کرد. دمای بسیار سرد، کمبود اکسیژن، و شرایط خاص بادهای کوهستانی در آن ارتفاع، از تجزیه سریع پیکر توسط باکتری ها و میکروارگانیسم ها جلوگیری کرد.

حفظ اوتسی در طول بیش از پنج هزاره، نمونه ای بی نظیر از قدرت طبیعت در حفظ تاریخ است. این مومیایی طبیعی، اطلاعاتی را ارائه می دهد که هیچ کتاب یا اثر باستانی دیگری نمی توانست فراهم کند.

به طور خاص، ترکیبی از عوامل زیر به حفظ بافت ها و اندام های داخلی اوتسی کمک کرد:

• دمای بسیار پایین: دمای زیر صفر درجه سانتی گراد در یخچال، فرآیندهای تجزیه بیولوژیکی را به شدت کند کرد.
• کمبود اکسیژن: محبوس شدن در یخ و برف، دسترسی اکسیژن به پیکر را محدود کرد و از رشد باکتری های هوازی که مسئول اصلی تجزیه هستند، جلوگیری نمود.
• خشک شدن توسط بادهای سرد: برخی نظریه ها حاکی از آن است که در دوره هایی، بادهای خشک و سرد کوهستانی ممکن است به فرآیند خشک شدن و مومیایی شدن کمک کرده باشند.

این شرایط ایده آل و ترکیب عوامل مختلف باعث شد که اوتسی به جای تجزیه شدن، به تدریج خشک شده و به یک مومیایی طبیعی تبدیل شود که بافت های نرم، لباس ها، و حتی محتویات معده اش به طرز شگفت انگیزی حفظ شده اند. همین امر، او را به گنجینه ای بی بدیل برای پزشکی باستانی و مطالعات انسان شناسی تبدیل کرده است.

پژوهش های نوین علمی: اوتسی، پنجره ای به گذشته و آینده پزشکی

اوتسی، مرد یخی، فراتر از یک کشف باستان شناسی صرف، به آزمایشگاهی زنده برای پیشرفته ترین تحقیقات علمی تبدیل شده است. پژوهش های نوین بر روی او، نه تنها دیدگاه های بی سابقه ای در مورد زندگی در عصر نوسنگی ارائه می دهد، بلکه به درک بهتر پزشکی و سلامت امروزی نیز کمک می کند.

بازسازی صدا

یکی از پروژه های جذاب، تلاش برای بازسازی صدای اتسی بود. در سال ۲۰۱۶، دانشمندان با استفاده از تکنولوژی پیشرفته سی تی اسکن، از تارهای صوتی، گلو و دهان مومیایی مدل های دیجیتالی تهیه کردند. با اندازه گیری دقیق طول مجرای صوتی و تارهای صوتی اوتسی، توانستند فرکانس صدای او را تخمین بزنیم. پیش بینی می شود که صدای اوتسی در فرکانسی بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ هرتز بوده است، که در محدوده طبیعی صدای یک مرد امروزی قرار می گیرد. این بازسازی، به ما اجازه می دهد تا برای اولین بار، تصوری از صدای یک انسان باستانی داشته باشیم.

کشف ژنوم اوتسی

در سال ۲۰۱۲، ژنوم اوتسی به طور کامل توالی یابی شد و اطلاعات بی نظیری در مورد ژنتیک، اجداد، و حتی مستعد بودن او به بیماری های خاص فراهم آورد. این توالی یابی نشان داد که اوتسی دارای چشمانی قهوه ای، موهای تیره، و پوست مدیترانه ای بوده و به عدم تحمل لاکتوز مبتلا بوده است. همچنین، مشخص شد که او به یک ناهنجاری ژنتیکی نادر مبتلا بوده که باعث عدم وجود دوازدهمین جفت دنده در او شده بود. تحلیل ژنوم، به شناسایی اجداد او از کشاورزان مهاجر آناتولی کمک کرد و نشان داد که ریشه های پدری او در برخی جمعیت های مدیترانه ای امروز نیز دیده می شود.

میکروبیوم روده اوتسی

یکی از حوزه های تحقیقاتی پربار بر روی اوتسی، مطالعه میکروبیوم روده اوتسی است. این مطالعه، اهمیت باکتری های روده در درک سلامت انسان های باستانی را برجسته می کند. محققان به دنبال درک ترکیب دقیق باکتری هایی هستند که در معده و روده های اوتسی زندگی می کردند. برخی از یافته های قابل توجه عبارتند از:

• Prevotella copli: مطالعه ای در دانشگاه ترنتو ایتالیا، نشان داد که اوتسی دارای سه سویه از چهار سویه این باکتری بوده که امروزه نیز در انسان ها یافت می شود.
• هلیکوباکتر پیلوری اتسی: کشف سویه خاصی از هلیکوباکتر پیلوری در روده اوتسی، از اهمیت زیادی برخوردار است. این باکتری امروزه در نیمی از جمعیت جهان یافت می شود و می تواند منجر به مشکلات جدی گوارشی شود. سویه یافت شده در اوتسی، تقریباً به صورت خالص آسیایی بود، که می تواند حاکی از آن باشد که سویه آفریقایی این باکتری، پس از مرگ او به اروپا رسیده است. این یافته، در بحث های مربوط به طبیعی بودن یا نیازمندی به درمان آنتی بیوتیکی هلیکوباکتر پیلوری، پیامدهایی دارد.
• Clostridium perfringens: مطالعه ای دیگر، نیای سویه ای از باکتری کلستریدیوم پرفرنژنس را در اوتسی کشف کرد که امروزه عامل شایع مسمومیت غذایی است.

آینده پژوهش ها و چالش های حفظ

تحقیقات جدید روی اتسی همچنان ادامه دارد و آینده پژوهش ها بر روی این مومیایی طبیعی بسیار روشن است. دانشمندان به دنبال مطالعه عمیق تر عملکرد بدن اوتسی، از جمله پروتئین ها، لیپیدها، آنزیم ها و سیستم ایمنی او هستند. این پژوهش ها می تواند اطلاعات بسیار ارزشمندی را در مورد سازگاری های فیزیولوژیکی انسان های باستانی و حتی ریشه های برخی بیماری های مدرن فراهم کند.

با این حال، چالش های حفظ و پژوهش نیز وجود دارد. موزه باستان شناسی تیرول جنوبی سالانه حدود ۱۰ تا ۱۵ درخواست برای انجام مطالعات بر روی اوتسی دریافت می کند. یک کمیته از متخصصان، هر درخواست را به دقت بررسی می کنند تا تعادلی بین انجام تحقیقات و اطمینان از حفاظت بلندمدت اوتسی برقرار شود. هدف این است که اوتسی در بهترین شرایط ممکن حفظ شود تا حتی در سال ۲۰۵۰ نیز، با روش های علمی پیشرفته تر، امکان کشف رازهای بیشتری از او وجود داشته باشد. این رویکرد، اوتسی را به یکی از مهم ترین و مورد مطالعه ترین پیکرهای انسانی در جهان تبدیل کرده است.

نفرین اوتسی: حقیقت یا افسانه؟

از زمان کشف اوتسی، قدیمی ترین مومیایی اروپا، داستان ها و شایعات زیادی درباره «نفرین اوتسی» یا «رازهای مرد یخی» در میان مردم و رسانه ها مطرح شده است. این شایعات، به مرگ های مشکوک برخی از افراد مرتبط با کشف یا پژوهش بر روی اوتسی اشاره دارند و آن ها را به نفرین این مومیایی نسبت می دهند.

برخی از مثال های مطرح شده در این زمینه عبارتند از:

• مرگ هلموت سیمون، یکی از دو گردشگری که اوتسی را کشف کرد، تنها چند سال پس از کشف، در حین پیاده روی در همان منطقه آلپ در اثر کولاک.
• مرگ رینر هن، راهنمای کوهستانی که سیمون را به محل جسد هدایت کرد، تنها یک ساعت پس از مراسم خاکسپاری سیمون، به دلیل حمله قلبی.
• مرگ کنراد اسپیندلر، باستان شناس مسئول تحقیقات اولیه روی جسد، بر اثر گرفتگی عضلانی شدید (نوعی بیماری).
• مرگ تام لوی، باستان شناس آمریکایی که کتابی درباره اوتسی نوشته بود، و جسدش در خانه اش پیدا شد.

این رشته از مرگ ها، به سرعت به افسانه نفرین اوتسی دامن زد و بسیاری این پدیده را به خشم مومیایی از آشفتگی آرامش ابدی اش نسبت دادند. با این حال، تحلیل منطقی و علمی این مرگ ها، دیدگاه متفاوتی را ارائه می دهد.

بسیاری از این مرگ ها، می توانند به حوادث تصادفی، بیماری های قلبی از پیش موجود، یا شرایط جوی نامساعد کوهستانی نسبت داده شوند. برای مثال، فعالیت کوهنوردی در ارتفاعات بالا، ذاتاً خطرناک است و حوادثی مانند کولاک یا سقوط، اتفاقات نادری نیستند. همچنین، بیماری های قلبی و سایر بیماری ها، دلایل طبیعی مرگ در هر جمعیتی هستند و صرف ارتباط فرد با یک کشف تاریخی، نمی تواند دلیلی بر دخالت نیروهای ماوراء طبیعی باشد.

با وجود جذابیت های داستانی و مرموز بودن «نفرین اوتسی»، تاکنون هیچ شواهد علمی و قابل اثباتی برای تأیید وجود چنین نفرینی ارائه نشده است. این پدیده ها اغلب نتیجه تصادفات طبیعی یا بیماری های رایج هستند که به دلیل ارتباطشان با یک پدیده خاص، جنبه فراطبیعی به خود می گیرند.

در نتیجه، در حالی که داستان های نفرین، جذابیت ویژه ای به داستان های مومیایی اتسی می بخشند، جامعه علمی این مرگ ها را به حوادث طبیعی و بیماری ها نسبت می دهد. مرموزترین مومیایی اروپا، همچنان منبع کنجکاوی است، اما نه به دلیل نفرین، بلکه به دلیل اطلاعات بی نظیری که در مورد گذشته انسان به ما می دهد.

نتیجه گیری: اوتسی، میراثی زنده از دوران باستان

اوتسی، قدیمی ترین مومیایی اروپا، بدون شک یکی از برجسته ترین و مهم ترین کشفیات باستان شناسی جهان است. این پیکر ۵۳۰۰ ساله یخ زده، فراتر از یک بقایای باستانی، به گنجینه ای زنده از اطلاعات تبدیل شده است که دیدگاه های بی بدیلی را در مورد زندگی، سلامت، فرهنگ و فناوری انسان های عصر نوسنگی در اروپا ارائه می دهد.

از لحظه یافت شدن اتسی در کوه های آلپ، او به موضوعی برای پژوهش های علمی عمیق و گسترده تبدیل شد. کشف جزئیات زندگی روزمره او، از جمله غذای اوتسی و لباس اوتسی، تا اطلاعات شگفت انگیز درباره وضعیت سلامت او، مانند بیماری های اوتسی از جمله عدم تحمل لاکتوز و بیماری لایم، و حتی قدیمی ترین مورد شناخته شده بیماری قلبی، تصویری جامع و ملموس از یک انسان باستانی را در برابر چشمان ما قرار داده است. تحقیقات جدید روی اتسی، به ویژه در زمینه DNA اتسی و میکروبیوم روده اتسی، نه تنها به درک تاریخچه ژنتیکی و میکروبی ما کمک می کند، بلکه می تواند پیامدهایی برای پزشکی مدرن نیز داشته باشد.

اوتسی به عنوان یک منبع علمی بی بدیل، همچنان منبعی غنی برای کشف اسرار بیشتر است. هرچه فناوری های پژوهشی پیشرفت می کنند، پتانسیل کشف حقایق جدید از اوتسی نیز افزایش می یابد. موزه باستان شناسی تیرول جنوبی، که محل نگهداری از اوتسی است، با دقت فراوان این میراث را برای نسل های آینده حفظ می کند تا پژوهش های آتی نیز امکان پذیر باشد.

در نهایت، اتسی نه تنها یک مومیایی، بلکه میراثی زنده از دوران باستان است که همچنان ما را به کاوش در گذشته خود و درک عمیق تر ارتباطمان با نسل های پیشین دعوت می کند. اوتسی نمادی است از قدرت طبیعت در حفظ تاریخ و اشتیاق بی پایان انسان برای رمزگشایی از گذشته خود.