کشتی هوایی هیندنبورگ Hindenburg Airship

کشتی هوایی هیندنبورگ نامی که با عظمت و فاجعه گره خورده است نمادی از اوج جاه طلبی انسان در سفرهای هوایی لوکس پیش از عصر هواپیماهای مدرن بود. این زیپلین غول پیکر آلمانی اوج مهندسی و راحتی به شمار می رفت و نویدبخش عصری جدید در حمل ونقل بین قاره ای بود. اما سرنوشت تلخ آن در آسمان نیوجرسی پایانی دراماتیک بر رویای سفرهای هوایی با کشتی های غول آسا رقم زد و نام هیندنبورگ را برای همیشه در تاریخ به عنوان یادآور خطرات پنهان در دل پیشرفت های تکنولوژیک ثبت کرد.

زیپلین ها رویای سفر های هوایی لوکس

پیش از ظهور هواپیماهای مسافربری جت کشتی های هوایی غول پیکر یا زیپلین ها نمادی از آینده سفر بودند. این سازه های عظیم که با گاز پر می شدند تجربه سفری آرام و لوکس را بر فراز ابرها ارائه می دادند. کابین های جادار رستوران ها و چشم اندازهای بی نظیر سفرهای طولانی مدت را به تجربه ای فراموش نشدنی تبدیل می کردند. زیپلین ها به خصوص در دهه ۱۹۳۰ میلادی به اوج محبوبیت خود رسیدند و مسیرهای بین قاره ای به ویژه سفرهای اقیانوس اطلس را متحول کردند.

آنها نه تنها ابزاری برای حمل ونقل بلکه نمایشگاهی از پیشرفت های مهندسی و نمادی از قدرت و اعتبار ملی بودند. سرعت نسبتاً بالا در مقایسه با کشتی های بخار و توانایی حمل تعداد قابل توجهی مسافر در فضایی راحت آنها را به گزینه ای جذاب برای افراد ثروتمند و کسانی که به دنبال تجربه ای متفاوت بودند تبدیل کرده بود. این دوره طلایی برای کشتی های هوایی بود دورانی که اوج آن با ظهور هیندنبورگ رقم خورد.

کشتی هوایی هیندنبورگ

کشتی هوایی LZ 129 که بعدها به افتخار فیلد مارشال پل فون هیندنبورگ رئیس جمهور فقید آلمان «هیندنبورگ» نام گرفت یکی از بزرگترین و پیشرفته ترین کشتی های هوایی ساخته شده تا آن زمان بود. این سازه عظیم که توسط شرکت لوفت شیفباو سپلین در فریدریشسهافن آلمان طراحی و ساخته شد در ۴ مارس ۱۹۳۶ اولین پرواز خود را انجام داد.

هیندنبورگ با طول ۲۴۵ متر و قطر ۴۱ متر حجمی بالغ بر ۲۰۰ هزار متر مکعب داشت و توسط چهار موتور دیزلی قدرتمند نیرودهی می شد. هدف اصلی آن ارائه خدمات حمل ونقل مسافری لوکس در مسیرهای بین قاره ای به ویژه بین آلمان و آمریکای شمالی بود. فضای داخلی آن شامل کابین های خصوصی سالن های غذاخوری و استراحت بود که تجربه سفری بی نظیر را برای حداکثر ۷۰ مسافر فراهم می کرد.

شاهکاری که مرگ را در دل خود داشت

هیندنبورگ از نظر طراحی و مهندسی یک دستاورد بزرگ محسوب می شد. بدنه ی آیرودینامیک موتورهای قوی و فضای داخلی مجلل آن را به نمادی از پیشرفت تکنولوژی تبدیل کرده بود. با این حال در دل این شاهکار مهندسی ضعفی کشنده نهفته بود: استفاده از گاز هیدروژن به عنوان عامل بالابرنده.

اگرچه هیدروژن نیروی بالابری بیشتری نسبت به هلیوم فراهم می کرد و ارزان تر و در دسترس تر بود اما خاصیت اشتعال پذیری بالای آن کشتی هوایی را در معرض خطر جدی قرار می داد. این تصمیم که بیشتر به دلیل محدودیت های سیاسی و اقتصادی (محدودیت دسترسی آلمان به هلیوم غیرقابل اشتعال که عمدتاً در اختیار آمریکا بود) گرفته شد سایه ای از خطر را بر تمام پروازهای هیندنبورگ افکنده بود. این تناقض میان عظمت و خطر سرنوشت شوم هیندنبورگ را رقم زد.

فاجعه هیندنبورگ شعله ای که آسمان ها را برای همیشه تغییر داد

فاجعه هیندنبورگ در ۶ مه ۱۹۳۷ نقطه عطفی در تاریخ سفرهای هوایی بود. آتش سوزی ناگهانی و مهیب این کشتی هوایی هنگام فرود در لیک هرست نیوجرسی نه تنها به یک سازه عظیم پایان داد بلکه به سرعت به نمادی از خطرات استفاده از کشتی های هوایی پر از هیدروژن تبدیل شد. این حادثه که به طور زنده توسط خبرنگاران مخابره می شد و تصاویر آن به سرعت در سراسر جهان پخش شد تأثیری عمیق بر افکار عمومی گذاشت.

شدت و سرعت وقوع این فاجعه جهان را شوکه کرد و اعتماد به سفرهای هوایی با کشتی های پر از هیدروژن را برای همیشه از بین برد. این حادثه علیرغم آمار نسبتاً پایین تلفات (در مقایسه با حوادث هوایی بعدی) پایانی بر عصر طلایی زیپلین ها در حمل ونقل مسافری بود و مسیر را برای توسعه و سلطه هواپیماهای سنگین تر از هوا هموار کرد.

حادثه

در روز حادثه کشتی هوایی هیندنبورگ پس از یک سفر موفق از فرانکفورت آلمان در حال نزدیک شدن به ایستگاه هوایی نیروی دریایی لیک هرست در نیوجرسی بود. شرایط جوی کمی نامساعد بود و فرود با تأخیر انجام می شد. در ساعت ۷:۲۱ بعد از ظهر طناب های مهار از دماغه کشتی پایین انداخته شدند تا توسط خدمه زمینی گرفته شوند.

تنها چهار دقیقه بعد در ساعت ۷:۲۵ بعد از ظهر شعله ای کوچک در قسمت انتهایی هیندنبورگ مشاهده شد. این شعله به سرعت در طول بدنه کشتی گسترش یافت و هیدروژن موجود در کیسه ها را مشتعل کرد. سازه عظیم در کمتر از نیم دقیقه به توده ای از فلز و پارچه سوخته تبدیل شد و با سرعتی وحشتناک به زمین سقوط کرد.

روز حادثه شعله هایی که تاریخ را نوشتند

صبح روز ۶ مه ۱۹۳۷ هیندنبورگ در حال نزدیک شدن به مقصد نهایی خود در لیک هرست بود. مسافران و خدمه آماده فرود بودند و خبرنگاران برای پوشش این رویداد در محل حضور داشتند. هربرت موریسون خبرنگار رادیویی در حال ضبط گزارشی زنده از فرود بود که ناگهان شاهد وقوع فاجعه ای شد که کلماتش به بخشی ماندگار از تاریخ رادیو تبدیل شدند.

توصیف تکان دهنده او از «شعله هایی که به ارتفاع ۲۰۰ متر زبانه می کشند» و «سقوط وحشتناک» کشتی هوایی به میلیون ها شنونده در سراسر آمریکا و جهان منتقل شد و عمق فاجعه را به تصویر کشید. این پوشش رسانه ای گسترده و تصاویر ثبت شده از این حادثه تأثیری ماندگار بر اذهان عمومی گذاشت و پایان یک دوره را اعلام کرد.

هیندنبورگ پرواز با بالون مرگ!

استفاده از هیدروژن در هیندنبورگ آن را به معنای واقعی کلمه به یک «بالون مرگ» تبدیل کرده بود. این گاز بسیار سبک و قابل اشتعال در صورت نشت و تماس با منبع اشتعال می توانست فاجعه ای عظیم بیافریند. با وجود تمام اقدامات ایمنی و تجربه خدمه خطر نشت هیدروژن همیشه وجود داشت و حادثه لیک هرست نشان داد که حتی یک جرقه کوچک می تواند کافی باشد تا تمام کشتی هوایی را در آتش فرو ببرد.

این واقعیت تلخ که عامل بالابرنده کشتی همان عاملی بود که منجر به نابودی آن شد ماهیت خطرناک این فناوری را با وجود تمام زرق و برق و تجمل آن آشکار کرد. فاجعه هیندنبورگ به وضوح نشان داد که ریسک استفاده از هیدروژن در سازه های بزرگ مسافربری غیرقابل قبول است و هزینه های بالقوه آن بسیار بالاتر از مزایای اقتصادی یا عملکردی آن است.

دلیل حادثه

تحقیقات گسترده ای پس از فاجعه هیندنبورگ برای تعیین علت دقیق آتش سوزی انجام شد. اگرچه منبع دقیق اشتعال هرگز به طور قطعی مشخص نشد اما محتمل ترین سناریو شامل ترکیبی از عوامل بود. نشت گاز هیدروژن از یکی از کیسه های گازی در قسمت انتهایی کشتی عامل اصلی سوخت فاجعه بود.

اما سوال اصلی این بود که چه چیزی باعث اشتعال این گاز نشت کرده شد؟ تئوری های مختلفی مطرح شدند از جمله تخلیه بار الکتریکی ساکن (الکتریسیته ساکن) که در اثر شرایط جوی یا تماس طناب های فرود با دکل زمین ایجاد شده بود صاعقه یا حتی مشکل در موتورها. اگرچه تئوری خرابکاری نیز مطرح شد اما شواهد کافی برای اثبات آن هرگز یافت نشد و بیشتر متخصصان بر روی علل مرتبط با الکتریسیته ساکن و نشت هیدروژن تمرکز کردند.

از جدیدترین کشتی هوایی تا سانحه هیندنبورگ

هیندنبورگ که در زمان خود نمادی از اوج فناوری و تجمل در سفرهای هوایی محسوب می شد تنها ۱۴ ماه پس از اولین پرواز خود در یک سانحه دلخراش نابود شد. این کشتی هوایی با طراحی پیشرفته و امکانات رفاهی بی نظیر قرار بود آینده سفرهای بین قاره ای را شکل دهد و جایگزینی سریع و راحت برای سفرهای دریایی باشد.

اما تصمیم مهندسان برای استفاده از هیدروژن به جای هلیوم ایمن تر به دلیل محدودیت های دسترسی به هلیوم و مزایای عملکردی هیدروژن ریسکی بزرگ را به این پروژه تحمیل کرد. سانحه هیندنبورگ نتیجه نهایی این ریسک بود؛ رویدادی که نه تنها به یک کشتی هوایی پایان داد بلکه اعتماد عمومی به کل صنعت کشتی های هوایی را از بین برد و مسیر تاریخ هوانوردی را برای همیشه تغییر داد و عصر هواپیماهای سنگین تر از هوا را تسریع بخشید.

حادثه کشتی هوایی هیندنبورگ چه زمانی رخ داد؟

فاجعه کشتی هوایی هیندنبورگ در تاریخ ۶ مه ۱۹۳۷ میلادی اتفاق افتاد.

فاجعه هیندنبورگ در کجا اتفاق افتاد؟

این فاجعه هنگام فرود در فرودگاه جی بی ام دی ال لیک هرست در منچستر نیوجرسی ایالات متحده آمریکا رخ داد.

چند نفر در حادثه هیندنبورگ کشته شدند؟

در مجموع ۳۶ نفر در این حادثه کشته شدند: ۱۳ مسافر ۲۲ خدمه کشتی و یک کارگر روی زمین.

کشتی هوایی هیندنبورگ از چه گازی استفاده می کرد؟

کشتی هوایی هیندنبورگ برای بالابری از گاز بسیار قابل اشتعال هیدروژن استفاده می کرد.

چرا در هیندنبورگ از هیدروژن به جای هلیوم استفاده شد؟

آلمان به دلیل قانون هلیوم ۱۹۲۷ آمریکا به هلیوم دسترسی نداشت و هیدروژن ارزان تر و در دسترس تر بود و نیروی بالابری بیشتری فراهم می کرد.

کشتی هوایی هیندنبورگ برای چه کاری استفاده می شد؟

هیندنبورگ برای حمل ونقل مسافری لوکس در مسیرهای بین قاره ای به ویژه بین آلمان و آمریکای شمالی استفاده می شد.

ابعاد کشتی هوایی هیندنبورگ چقدر بود؟

کشتی هوایی هیندنبورگ طولی معادل ۲۴۵ متر و قطری حدود ۴۱ متر داشت.