کشف اسکلت کودک ۴۹۰۰۰ ساله

آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده اید که نیاکان ما نئاندرتال ها چگونه رشد می کردند و چقدر شبیه به ما بودند؟ کشف اسکلت یک کودک نئاندرتال ۴۹۰۰۰ ساله در اسپانیا دریچه ای نو به سوی درک بهتر فرآیند رشد و تکامل این گونه انسانی گشوده است. این یافته ارزشمند اطلاعات شگفت انگیزی درباره شباهت های ما با نئاندرتال ها به ویژه در حساس ترین دوره زندگی یعنی کودکی ارائه می دهد و به بحث های طولانی مدت علمی در این زمینه دامن زده است. این اسکلت باستانی جزئیات دقیقی از نحوه رشد استخوان ها و مغز در دوران کودکی نئاندرتال ها را آشکار می سازد و به ما کمک می کند تا جایگاه خود را در درخت تکامل انسانی بهتر درک کنیم.

در غار ال سیدرون در شمال غربی اسپانیا جایی که پیش از این بقایای متعددی از انسان های نئاندرتال کشف شده بود باستان شناسان به یافته ای بی نظیر دست یافتند: اسکلت تقریباً کامل یک کودک نئاندرتال. این اسکلت که قدمت آن حدود ۴۹۰۰۰ سال تخمین زده شده است متعلق به پسربچه ای است که در زمان مرگ حدود ۸ سال سن داشته است. این کشف که با نام ال سیدرون J1 شناخته می شود به دلیل وضعیت نسبتاً خوب حفظ شده اش فرصتی بی سابقه برای مطالعه دقیق فرآیند رشد در نئاندرتال ها فراهم آورده است.

بررسی های اولیه روی اسکلت ال سیدرون J1 نشان می دهد که این کودک از بسیاری جهات شباهت های قابل توجهی به کودکان امروزی در همان سن داشته است. قد او حدود ۱۲۰ سانتی متر و وزنش تقریباً ۲۶ کیلوگرم تخمین زده شده است که با میانگین قد و وزن کودکان ۸ ساله امروزی قابل مقایسه است. تحلیل دندان ها و استخوان ها حاکی از آن است که او نیز مانند کودکان امروزی راست دست بوده و از دستان خود برای انجام کارهای روزمره استفاده می کرده است.

عدم وجود شواهدی از بیماری جدی یا سوءتغذیه در اسکلت و مینای دندان ها نشان می دهد که این کودک در طول زندگی خود از سلامت نسبی برخوردار بوده است. تنها اثری که روی استخوان های او و برخی دیگر از بقایای یافت شده در غار مشاهده شده نشانه هایی از بریدگی پس از مرگ است که ممکن است دلیلی بر آدم خواری در آن دوره باشد هرچند این موضوع هنوز مورد بحث است. این شباهت ها در سلامت و ویژگی های فیزیکی اولیه زمینه را برای مقایسه های عمیق تر فراهم می کند.

یکی از مهم ترین بینش هایی که کشف اسکلت ال سیدرون J1 ارائه می دهد مربوط به الگوی رشد نئاندرتال ها است. پیش از این بحث های زیادی در مورد سرعت رشد نئاندرتال ها وجود داشت؛ آیا آن ها مانند انسان های امروزی رشد کند و طولانی مدتی داشتند یا رشدشان سریع تر بود؟ بررسی دقیق دندان های این کودک به ویژه دندان های عقل که هنوز به طور کامل درنیامده بودند به دانشمندان اجازه داد تا سن دقیق او را در زمان مرگ تخمین بزنند و سرعت رشد مینای دندان را با انسان های امروزی مقایسه کنند.

یافته های تیم تحقیقاتی اولیه به سرپرستی آنتونیو روزاس نشان داد که الگوی رشد استخوان ها و دندان های این کودک نئاندرتال شباهت زیادی به الگوی رشد کودکان ۷ تا ۸ ساله امروزی دارد. این شباهت قویاً این فرضیه را تقویت کرد که نئاندرتال ها نیز مانند انسان های مدرن دارای دوره کودکی طولانی و رشد نسبتاً کندی بوده اند. این الگوی رشد کند به ویژه برای تکامل مغز بزرگ ضروری است و این یافته نشان داد که مغز بزرگ نه تنها در انسان مدرن بلکه در گونه های دیگر انسانی مانند نئاندرتال ها نیز وجود داشته است.

البته تفاوت هایی نیز مشاهده شد. به عنوان مثال بخشی از استخوان های ستون فقرات این کودک نئاندرتال هنوز به هم متصل نشده بودند در حالی که در کودکان امروزی این اتصال معمولاً در سنین ۴ تا ۶ سالگی رخ می دهد. همچنین اندازه مغز او حدود ۸۸ درصد میانگین اندازه مغز یک نئاندرتال بزرگسال بود در حالی که این نسبت در کودکان ۸ ساله امروزی به حدود ۹۵ درصد می رسد. این تفاوت ها ممکن است نشان دهنده تفاوت هایی جزئی در سرعت رشد مغز باشد هرچند تفسیر این یافته ها پیچیده است.

همانطور که انتظار می رفت کشف اسکلت ال سیدرون J1 و نتایج حاصل از تحلیل آن بحث های علمی جدیدی را برانگیخت. در حالی که تیم روزاس بر شباهت الگوی رشد کلی نئاندرتال ها با انسان های امروزی تأکید دارد همه دانشمندان به طور کامل با این نتیجه گیری ها موافق نیستند. برخی از متخصصان اسکلت شناسی و دیرین مردم شناسی مانند مارسیا پونس د لئون و کریستوف زولیکوفر از دانشگاه زوریخ معتقدند که اتکا به یک نمونه واحد (اسکلت J1) برای تعمیم الگوی رشد به کل گونه نئاندرتال ممکن است محدودیت هایی داشته باشد.

این دانشمندان همچنین به دقت تعیین سن بر اساس دندان ها اشاره می کنند و بیان می کنند که این روش می تواند بر اساس مفروضات مختلف نتایج متفاوتی به همراه داشته باشد. آن ها در مورد تفسیر اندازه مغز J1 نیز احتیاط به خرج می دهند. به گفته آن ها کوچکتر بودن اندازه مغز J1 نسبت به میانگین مغز نئاندرتال های بزرگسال لزوماً به این معنی نیست که مغز او هنوز در حال رشد فعال بوده است زیرا تنوع قابل توجهی در اندازه مغز در میان نئاندرتال ها (هم بزرگسالان و هم جوان ترها) وجود داشته است.

تانی اسمیت متخصص دندان در انسان های اولیه نیز در مورد نتایج تحقیق تردیدهایی دارد و بر چالش های تاریخ گذاری دقیق بر اساس دندان ها تأکید می کند. او معتقد است که تنوع در فرآیندهای رشد در میان گونه های زنده بسیار زیاد است و نمی توان نتایج حاصل از مطالعه یک فسیل را به راحتی به کل جمعیت تعمیم داد. با این حال او و سایر منتقدان اهمیت این تحقیق و داده های ارزشمند آن را انکار نمی کنند حتی اگر بر سر تفسیر نهایی آن اختلاف نظر داشته باشند. این بحث ها نشان دهنده ماهیت پویا و در حال تحول علم دیرین مردم شناسی است.

محل کشف اسکلت کودک ۴۹۰۰۰ ساله کجا بود؟

این اسکلت باستانی در غار ال سیدرون (El Sidrón) واقع در شمال غربی کشور اسپانیا کشف شد. این غار پیش از این نیز محل کشف بقایای متعددی از انسان های نئاندرتال بوده است.

چه چیزی کشف اسکلت کودک ۴۹۰۰۰ ساله را مهم می کند؟

اهمیت این کشف در این است که اسکلت تقریباً کاملی از یک کودک نئاندرتال را فراهم کرده است. این امر امکان مطالعه دقیق فرآیند رشد در این گونه انسانی را می دهد و بینش های مهمی درباره شباهت ها و تفاوت های الگوی رشد نئاندرتال ها با انسان های امروزی ارائه می دهد.

چگونه تاریخ گذاری اسکلت ۴۹۰۰۰ ساله انجام شد؟

تاریخ گذاری این اسکلت بر اساس روش های علمی رایج برای تعیین قدمت بقایای باستانی از جمله تاریخ گذاری رادیوکربن انجام شده است که قدمت آن را حدود ۴۹۰۰۰ سال تخمین زده است.

این کشف چه بینشی درباره نئاندرتال ها ارائه می دهد؟

این کشف نشان می دهد که نئاندرتال ها احتمالاً دارای الگوی رشد کند و طولانی مدتی مانند انسان های امروزی بوده اند که به آن ها اجازه می داده مغز بزرگی داشته باشند. همچنین اطلاعاتی درباره سلامت رژیم غذایی و احتمالاً برخی رفتارهای اجتماعی آن ها (مانند دفن مردگان) ارائه می دهد.