کشورهای حوزه نوروز

نوروز، کهن ترین جشن آغاز بهار و تجدید حیات، نه تنها در ایران بلکه در گستره وسیعی از فرهنگ ها و تمدن ها جشن گرفته می شود. این جشن باستانی، با ریشه های عمیق تاریخی و فرهنگی، نمادی از صلح، امید و همبستگی است که توسط میلیون ها نفر در سراسر جهان با آداب و رسوم منحصربه فرد گرامی داشته می شود. این جشن فراتر از مرزهای جغرافیایی ایران، به عنوان میراثی ناملموس در یونسکو ثبت شده و در بیش از ۱۱ کشور جهان به رسمیت شناخته شده است.

نوروز چیست؟ ریشه ها، فلسفه و جایگاه جهانی این جشن کهن

نوروز، که واژه ای اوستایی به معنای روز نو است، جشن باستانی آغاز سال نو و نخستین روز بهار در تقویم خورشیدی محسوب می شود. این جشن همزمان با اعتدال بهاری، یعنی زمانی که طول شب و روز برابر می شود، برگزار می گردد و نمادی از تجدید حیات طبیعت، باروری زمین و آغاز چرخه ای نوین است. فلسفه نوروز بر پایه مفاهیمی چون صلح، دوستی، نو شدن، پاکیزگی و غلبه نور بر تاریکی بنا شده است.

ریشه های تاریخی نوروز به ایران باستان و تمدن های بین النهرین بازمی گردد. بسیاری از پژوهشگران، نوروز را به دوران پادشاهی جمشید در اساطیر ایرانی و نیز به دوران هخامنشیان و ساسانیان نسبت می دهند. در این دوران، نوروز به عنوان جشنی ملی و آیینی با شکوه تمام برگزار می شد و پادشاهان با برگزاری مراسم خاص، سال نو را گرامی می داشتند.

اهمیت جهانی نوروز به حدی است که در سال ۲۰۰۹ میلادی، سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو)، نوروز را به عنوان میراث فرهنگی ناملموس بشر به ثبت جهانی رساند. این ثبت، با مشارکت ۱۲ کشور در ابتدا صورت گرفت و سپس در سال های بعد، تعداد کشورهای عضو پرونده ثبت جهانی نوروز در یونسکو افزایش یافت. در سال ۲۰۱۶، نام نوروز به عنوان یک عنصر بین المللی از میراث فرهنگی ناملموس بشر، با مشارکت ۱۲ کشور ایران، افغانستان، آذربایجان، هند، عراق، قزاقستان، قرقیزستان، پاکستان، تاجیکستان، ترکیه، ترکمنستان و ازبکستان در یونسکو به ثبت رسید. سپس در سال ۲۰۱۷ نیز بلاروس، قرقیزستان، قزاقستان و مغولستان به این پرونده پیوستند. این اقدام یونسکو، گامی مهم در حفظ و معرفی این جشن کهن به جهانیان بود.

در سال ۲۰۱۰، مجمع عمومی سازمان ملل متحد نیز با تصویب قطعنامه ای، ۲۱ مارس (۱ فروردین) را به عنوان روز جهانی نوروز به رسمیت شناخت. این تصمیم، نشان دهنده اهمیت نوروز به عنوان جشنی فراتر از مرزهای ملی و نمادی از همبستگی فرهنگی و صلح میان ملت ها است.

نوروز، با بیش از ۳۰۰۰ سال قدمت، نه تنها جشنی برای آغاز بهار است، بلکه نمادی از تجدید حیات، صلح و دوستی میان مردمان مناطق مختلف جهان محسوب می شود و به همین دلیل، در فهرست میراث ناملموس یونسکو جای گرفته است.

ایران: خاستگاه و قلب تپنده نوروز

ایران، به عنوان خاستگاه اصلی نوروز، این جشن باستانی را با آداب و رسوم ویژه ای برگزار می کند که ریشه در اساطیر، تاریخ و فرهنگ غنی این سرزمین دارد. از اسطوره های شاهنامه گرفته تا دوران های باستانی هخامنشی و ساسانی، نوروز همواره جایگاه ویژه ای در دل ایرانیان داشته است.

تاریخچه نوروز در ایران باستان

روایت های شاهنامه، آغاز نوروز را به پادشاه اسطوره ای، جمشید، نسبت می دهند. فردوسی بزرگ در شاهنامه، نوروز را روزی می داند که جمشید بر تخت پادشاهی نشست و جهان از نور و زیبایی او روشن شد. این روایت نمادی از آغاز پادشاهی عادلانه و شکوه و جلال است.

در دوران هخامنشیان، شواهد تاریخی نشان می دهد که نوروز با تشریفات خاصی در پایتخت ها و از جمله تخت جمشید برگزار می شد. نمایندگان اقوام مختلف با هدایایی برای پادشاه گرد می آمدند. در دوران ساسانیان نیز نوروز اهمیت فراوانی داشت و به عنوان جشنی ملی و مذهبی، با آیین هایی همچون نوروز کوچک (پنج روز اول) و نوروز بزرگ (خردادروز، ششم فروردین) گرامی داشته می شد.

آداب و رسوم اصلی نوروز در ایران

آیین های نوروزی در ایران از روزها یا هفته ها قبل از تحویل سال آغاز می شود و تا سیزدهمین روز فروردین ادامه می یابد:

• خانه تکانی: تمیز کردن کامل خانه و دور ریختن وسایل کهنه، نمادی از پاکیزگی و آمادگی برای سال نو است.
• چهارشنبه سوری: آخرین سه شنبه سال، با برافروختن آتش و پریدن از روی آن، نمادی از دفع بلا و پاکسازی از بیماری ها و سختی ها است.
• گستراندن سفره هفت سین: سفره ای با هفت جزء که نامشان با حرف سین آغاز می شود (سیب، سبزه، سمنو، سنجد، سیر، سرکه، سماق) که هر کدام نمادی از مفاهیم نیک و آرزوهای خوب برای سال جدید هستند.
• پخت سمنو و غذاهای نوروزی: سمنو، نماد برکت و روزی، غذایی آیینی است که از جوانه گندم تهیه می شود. همچنین پخت انواع شیرینی ها و غذاهای خاص نوروزی مرسوم است.
• دید و بازدید (عید دیدنی) و اهدای عیدی: دیدار با بزرگان خانواده و دوستان و اهدای عیدی (پول یا هدایای کوچک) به کودکان و جوانان از رسوم دیرینه است.
• سیزده بدر: سیزدهمین روز فروردین، با حضور در طبیعت و گره زدن سبزه (به نیت گشایش بخت و آرزوها)، نمادی از پیوند با طبیعت و پایان جشن های نوروزی است.
• شخصیت های نوروزی: حاجی فیروز و عمو نوروز که پیام آور شادی و فرا رسیدن بهار هستند.

نوروز در آسیای میانه و قفقاز: همسایگان دیرینه

منطقه آسیای میانه و قفقاز، به دلیل نزدیکی تاریخی و فرهنگی با ایران، نوروز را با شکوه و آداب خاص خود جشن می گیرند. این کشورها که زمانی بخشی از قلمروهای تمدن ایران بودند، ریشه های مشترکی در جشن های بهاری دارند و نوروز در کشورهای جهان به خوبی نماد این پیوندهای کهن است.

نوروز در افغانستان

افغانستان، همسایه شرقی ایران و کشوری با فرهنگ غنی فارسی، نوروز را با شور و حال خاصی برگزار می کند که تقریباً دو هفته به طول می انجامد. آداب و رسوم نوروزی در افغانستان شباهت زیادی به ایران دارد، اما ویژگی های منحصربه فرد خود را نیز حفظ کرده است:

• کامپیرک: معادل عمو نوروز در ایران، کامپیرک مردی با ریش سپید و لباس های رنگارنگ است که در کوچه و خیابان ها آمدن بهار را نوید می دهد.
• هفت میوه: به جای سفره هفت سین، افغانستانی ها سفره هفت میوه می چینند. این سفره شامل هفت نوع میوه خشک مانند پسته، بادام، کشمش، سنجد، قیسی و… است.
• جشن دهقان: در روز اول سال نو، کشاورزان محصولات سال گذشته خود را به نمایش می گذارند. این جشن نمادی از قدردانی از زحمات کشاورزان و امید به سالی پربار است.
• جشن گل سرخ (مزار شریف): به مناسبت روییدن گل های سرخ در دشت های اطراف مزار شریف، جشن باشکوهی همراه با موسیقی و رقص های محلی برگزار می شود.
• بزکشی: مسابقه سنتی و هیجان انگیز بزکشی، به ویژه در ولایت های شمالی، یکی از برنامه های مهم نوروزی است.
• گردش در طبیعت: مردم افغانستان نیز مانند ایرانیان، اولین چهارشنبه سال و سیزده بدر را به گردش در طبیعت اختصاص می دهند.

نوروز در تاجیکستان

تاجیکستان، کشوری دیگر با پیوندهای عمیق زبانی و فرهنگی با ایران، نوروز را با نام خیدیر ایام یا جشن بزرگ می شناسد. این جشن ملی در تاجیکستان نمادی از دوستی، زنده شدن طبیعت و موجودات است:

• گل گردانی و بلبل خوانی: جوانان روستاها به دشت و کوه می روند، گل های تازه چیده و به روستا می آورند و با خواندن اشعار شادمانه، آمدن بهار را نوید می دهند. این آیین باستانی نشان دهنده فرا رسیدن بهار است.
• پخت باج: غذای سنتی باج که شامل کله پاچه گوسفند پخته شده با گندم است، در ایام نوروز تهیه و صرف می شود.
• آیین جاروهای سرخ رنگ و پارچه قرمز: در صبح روز عید، دو جاروی سرخ رنگ در جلوی خانه قرار داده می شود و یک پارچه قرمز بر سردر خانه آویزان می گردد که نماد خیر، برکت و خوشی در سال نو است.
• مسابقات سنتی: بازی هایی مانند تاب بازی، تخم مرغ بازی، کبک جنگی، بزکشی و کشتی محلی به شادی این ایام می افزاید.

نوروز در جمهوری آذربایجان

آذربایجان، که با ایران مرزهای فرهنگی و تاریخی مشترک بسیاری دارد، نوروز را با شور و هیجان خاصی جشن می گیرد. تعطیلات نوروزی در این کشور پنج روزه است و جشن های آن از یک ماه قبل از سال نو آغاز می شود:

• چهارشنبه های آخر سال: در چهار سه شنبه آخر سال، مردم آذربایجان به ترتیب چهارشنبه آب، چهارشنبه آتش، چهارشنبه باد و چهارشنبه خاک را جشن می گیرند. هر چهارشنبه با آیین های خاصی مانند آتش افروزی و پریدن از روی آتش همراه است.
• سفره نوروزی: سفره نوروزی در آذربایجان نیز با عناصر خاص خود چیده می شود که شامل سماق، سمنو، سبزه، سنجد، سکه، و گاهی سرکه و سیر است.
• فال گوش و کلاه اندازی: در شب چهارشنبه سوری، دختران دم بخت فال گوش می ایستند و با شنیدن سخنان نیک، به برآورده شدن آرزوهایشان امید می بندند. آیین کلاه اندازی، که در آن جوانان کلاه خود را به خانه همسایگان می اندازند تا عیدی بگیرند، نیز مرسوم است.
• روشن ماندن چراغ ها: اعتقاد بر این است که در شب سال نو نباید چراغ های خانه خاموش شوند تا روشنایی و برکت در طول سال جاری باشد.

نوروز در ازبکستان

در ازبکستان، نوروز به عنوان یک تعطیل رسمی در ۲۱ مارس جشن گرفته می شود. اگرچه در دوران شوروی برخی از آداب نوروزی به فراموشی سپرده شد، اما سنت هایی مانند پختن سومولک (سمنو) و رویاندن سبزه همچنان پابرجاست. مردم در کنار دیگ های بزرگ سومولک، به رقص و آوازخوانی می پردازند. کاشت درخت و برگزاری مسابقات و نمایش های محلی نیز از دیگر آیین های نوروزی این کشور است.

نوروز در ترکمنستان

مردم ترکمنستان نیز نوروز را به نشانه احیای آداب و رسوم دیرینه خود گرامی می دارند. پخت غذاهای مخصوص نوروزی مانند نوروز کجه و نوروز بامه و سمنی (سمنو) از جمله این رسوم است. مسابقات سنتی مانند اسب دوانی، کشتی، خروس جنگی و شاخ زنی میش ها، همچنین تاب بازی، شور و هیجان خاصی به جشن های نوروزی می بخشد. دید و بازدید از بزرگان و اقوام نیز جایگاه ویژه ای در این ایام دارد.

نوروز در قزاقستان

پس از استقلال از شوروی، قزاقستان نوروز را به عنوان جشنی ملی و نماد اعتدال بهاری احیا کرد. قزاق ها معتقدند که در نوروز، خیر و برکت بر زمین فرود می آید. خانه تکانی، روشن کردن شمع و پوشیدن لباس های نو و سفید از رسوم این ایام است. غذای معروف نوروزکوجه که از هفت ماده غذایی تهیه می شود، نمادی از خداحافظی با زمستان و استقبال از بهار است. مسابقاتی مانند قول توزاق و کوکپار (برداشتن بز توسط سوارکاران) نیز به همراه شعرخوانی و آیتیس، از دیگر برنامه های نوروزی قزاق ها به شمار می رود.

نوروز در قرقیزستان

قرقیزستان نیز نوروز را به مدت یک روز، در اول یا دوم فروردین، جشن می گیرد. پس از دوران ممنوعیت شوروی، این جشن دوباره احیا شده و با شکوه بیشتری برگزار می شود. پخت غذاهای محلی مانند بش بارماق، مانته، برسک و کاتما و پخش رایگان آن ها، از ویژگی های نوروز در قرقیزستان است. مسابقات سوارکاری و دیگر بازی های سنتی نیز در این روز انجام می شود.

نوروز در گرجستان و ارمنستان

در گرجستان و ارمنستان، نوروز به صورت رسمی جشنی ملی نیست، اما اقوام آذربایجانی و ترک ساکن گرجستان، نوروز بایرام را برگزار می کنند. در تفلیس و مناطق با جمعیت ترک زبان، فستیوال های نوروزی با شور خاصی برپاست. در ارمنستان نیز کردهای ارمنستان و ایرانیان مقیم، این جشن را با رقص های سنتی، اسب سواری و کشتی گرامی می دارند.

نوروز در شبه قاره هند و مناطق تحت تأثیر فرهنگی

شبه قاره هند، با تاریخ طولانی ارتباطات فرهنگی با ایران، نیز میزبان جشن های نوروزی و آیین های مشابه آن است. حضور گورکانیان و تأثیر زبان فارسی در این منطقه، نوروز را به بخشی از فرهنگ محلی تبدیل کرده است. نوروز در شبه قاره هند جلوه های گوناگونی دارد.

نوروز در پاکستان

در پاکستان، نوروز با نام عالم افروز به معنای روشن کننده جهان شناخته می شود و با آداب و رسوم بسیاری شبیه به ایران برگزار می گردد. خانه تکانی، آتش بازی، رویاندن سبزه، تخم مرغ رنگی، دید و بازدید و اهدای عیدی از جمله این سنت هاست. جشن بسنت (بادبادک بازی) در لاهور و مراسم پرچم گشایی در مناطق شیعه نشین، به ویژه برای بزرگداشت حضرت علی (ع)، از ویژگی های خاص نوروز در پاکستان است. مردم در این ایام از گفتار نامناسب پرهیز کرده و اشعار نوروزی به زبان های اردو، دری و عربی سروده می شود.

نوروز در هندوستان

تاریخچه نوروز در هندوستان به دوران گورکانیان بازمی گردد که این جشن با شکوه فراوان در دربار برگزار می شد. اگرچه امروزه نوروز به صورت رسمی جشنی ملی نیست، اما در برخی مناطق مانند لکنو توسط شیعیان و همچنین پارسیان هند گرامی داشته می شود. جشن هولی که در نزدیکی ایام نوروز برگزار می شود و نماد تجدید حیات و پایان زمستان است، شباهت های فلسفی با نوروز دارد. جشن نوره در کشمیر نیز از دیگر آیین های بهاری این منطقه است که تفاوتهای نوروز در کشورهای مختلف را به خوبی نشان می دهد.

نوروز در سین کیانگ چین (تاجیک ها)

تاجیک های ساکن منطقه سین کیانگ چین، نوروز را با عنوان چد چادر (نظافت خانه) جشن می گیرند. پاشیدن پوتوک (آرد گندم) بر دیوارهای خانه برای سالی پربرکت، پخت کیک نوروزی و پذیرایی از مهمانان با پاشیدن آرد گندم روی شانه راستشان، از رسومات خاص این منطقه است. این آیین ها نشان دهنده پیوندهای عمیق فرهنگی با جشن های نوروزی است و نمونه ای از گستره جغرافیای جشن نوروز را در دورترین نقاط نشان می دهد.

نوروز در خاورمیانه و مناطق مجاور (کردهای منطقه)

در کشورهای خاورمیانه، به ویژه در مناطق کردنشین، نوروز نه تنها یک جشن ملی که نمادی از هویت و مقاومت است و آداب و رسوم نوروز در کشورهای مختلف، در این منطقه ویژگی های خاص خود را دارد.

نوروز در ترکیه (کردهای ترکیه)

نوروز برای کردهای ترکیه از اهمیت ویژه ای برخوردار است و نمادی از هویت و مقاومت تاریخی آنان به شمار می رود. با وجود چالش ها و ممنوعیت های تاریخی، نوروز در دهه های اخیر به تدریج به رسمیت شناخته شده و با شکوه هر چه تمام تر برگزار می گردد. در واقع جشن نوروز در ترکیه برای کردها، فراتر از یک آیین سنتی است.

• روشن کردن آتش بر قله کوه: این آیین نمادی از پیروزی کاوه آهنگر بر ضحاک ماردوش است و با برافروختن آتش های بزرگ بر فراز کوه ها و تپه ها همراه است.
• حرکت دسته جمعی به طبیعت: مردان و زنان با لباس های سنتی و شاد، به صورت دسته جمعی به طبیعت می روند و با آواز و پایکوبی، فرارسیدن بهار را جشن می گیرند.
• فستیوال های عمومی: به ویژه در شهرهای کردنشین مانند دیاربکر، فستیوال های بزرگی با موسیقی، رقص و سخنرانی های شورانگیز برگزار می شود.

نوروز در کردستان عراق و سوریه (کردهای سوریه)

کردهای عراق و سوریه نیز سنت های نوروزی مشابهی با کردهای ترکیه دارند. آتش بازی، مشعل گردانی در شب نوروز، پریدن از روی آتش و دید و بازدید از جمله این رسوم است. در مناطق کردنشین سوریه، با وجود نظارت های امنیتی، مردم این جشن را به عنوان نماد پایداری فرهنگی خود در دشت و صحرا برگزار می کنند. نوروز در عراق (کردستان عراق) و نوروز در سوریه (کردهای سوریه)، هر ساله با شور و هیجان فراوان همراه است.

نوروز در مناطق دورتر و شباهت های فرهنگی

جغرافیای نوروز به مناطقی فراتر از حوزه اصلی آن گسترش یافته و حتی در نقاط دورتری از جهان نیز می توان شباهت های فرهنگی یا جشن هایی با مضمون مشابه یافت. این نشان دهنده تاثیر عمیق فلسفه نوروز بر تمدن های مختلف است.

نوروز در آلبانی و کوزوو

آلبانی، یک کشور اروپایی در منطقه بالکان، نوروز را به عنوان یک جشن ملی رسمی می شناسد. این کشور، که پیشینه ای طولانی از تعاملات فرهنگی با شرق دارد، همچنان این جشن باستانی را گرامی می دارد. در کوزوو نیز، که جمعیت قابل توجهی آلبانیایی تبار دارد، نوروز با شکوه و آیین های سنتی برگزار می شود. نوروز در آلبانی نمونه ای از گسترش این جشن به قلب اروپا است.

نوروز در روسیه (اقوام تاتار)

در جمهوری فدراتیو روسیه، به ویژه در میان اقوام تاتار، نوروز به عنوان جشن سال نو بر اساس تقویم خورشیدی و آغاز بهار برگزار می شود. سبز شدن جوانه گندم نماد اصلی این جشن است و از آن برای پخت غذای مخصوص نوروزی به نام سومالیاک استفاده می شود. سفره هفت عنصری و پریدن از روی آتش نیز از جمله آیین های نوروزی تاتارهاست. نوروز در روسیه (تاتارستان) به خوبی منعکس کننده همزیستی فرهنگی است.

نوروز در زنگبار/تانزانیا

در سواحل شرقی قاره آفریقا، به ویژه در جزیره زنگبار (بخشی از تانزانیا)، جشنی با نام نوروزی برگزار می شود. این جشن توسط مهاجران شیرازی که قرن ها پیش به این منطقه کوچ کردند، به ارمغان آورده شده و همچنان با حفظ برخی آیین های ایرانی گرامی داشته می شود. این نمونه ای شگفت انگیز از گستردگی نفوذ فرهنگی نوروز در نوروز در تانزانیا (زنگبار) است.

نیروز قبطی در مصر

قبطیان مصر جشنی سالانه به نام نیروز دارند که آغاز سال نو در تقویم قبطی ها و همزمان با شروع فصل پاییز است. اگرچه زمان برگزاری آن با نوروز ایرانی تفاوت دارد، اما برخی معتقدند ریشه های این جشن به دوران تسلط هخامنشیان بر مصر بازمی گردد و شباهت هایی در نام و مفهوم تجدید حیات با نوروز ایرانی دارد. نیروز قبطی در مصر نشان دهنده تبادلات فرهنگی باستانی است.

شومبون نوهی در ژاپن (اعتدال بهاری)

در ژاپن، شومبون نوهی یا روز اعتدال بهاری، یکی از تعطیلات عمومی است که تقریباً همزمان با نوروز ایرانی (۲۰ یا ۲۱ مارس) برگزار می شود. ژاپنی ها باور دارند که در این روز، طبیعت تغییر می کند و حیات دیگری پیدا می کند. فلسفه این جشن با تجدید حیات و ارتباط با ارواح مردگان در تفکر بودایی گره خورده است. اگرچه این جشن به طور مستقیم نوروز نامیده نمی شود، اما شباهت های فلسفی عمیقی در مفهوم آغاز بهار و تجدید حیات دارد. شومبون نوهی ژاپن با نوروز، قرابت معنایی بالایی دارد.

جشن های نوروزی مهاجرین (اروپا، آمریکا، کانادا)

ایرانیان و فارسی زبانان مقیم کشورهای اروپایی، آمریکای شمالی و کانادا، با شور و شوق فراوان جشن های نوروزی را برگزار می کنند. این جشن ها، به ویژه چهارشنبه سوری و تحویل سال، به صورت گروهی و با حفظ آداب و رسوم سنتی برگزار می شود. پیام های نوروزی رؤسای جمهور آمریکا به ایرانیان، نشان دهنده به رسمیت شناختن این جشن در سطوح بین المللی است و اهمیت جشن های نوروزی مهاجرین (اروپا، آمریکا) را برجسته می کند.

پیام جهانی نوروز: همبستگی، امید و تجدید حیات

نوروز، با ریشه های کهن و گستره جغرافیایی وسیع خود، فراتر از یک جشن محلی، به نمادی جهانی از ارزش های انسانی تبدیل شده است. این جشن، پیام آور صلح، امید، دوستی و تجدید حیات است و هر ساله میلیون ها نفر را در سراسر جهان، از آسیای میانه و قفقاز گرفته تا شبه قاره هند و خاورمیانه، گرد هم می آورد.

تنوع آداب و رسوم در کشورهای حوزه نوروز، غنای فرهنگی این جشن باستانی را به نمایش می گذارد و نشان می دهد چگونه یک آیین کهن می تواند در طول تاریخ و در فرهنگ های مختلف، زنده و پویا باقی بماند. حفظ و معرفی این میراث گرانبها، به معنای حفظ بخشی از تاریخ مشترک بشریت و تقویت پیوندهای فرهنگی میان ملت هاست. نوروز، فرصتی است برای نو شدن، کنار گذاشتن کینه ها و آغاز دوباره با امید و همدلی. این جشن بزرگ باستانی، فراتر از مرزهای سیاسی، قلب ها را به یکدیگر پیوند می دهد و نویدبخش آینده ای روشن تر و پر از آرامش است.

سوالات متداول

نوروز در چند کشور به صورت رسمی جشن گرفته می شود؟

نوروز در حال حاضر در بیش از ۱۱ کشور جهان به صورت رسمی به عنوان جشن ملی شناخته شده و تعطیل عمومی است. این کشورها شامل ایران، افغانستان، تاجیکستان، آذربایجان، ازبکستان، ترکمنستان، قزاقستان، قرقیزستان، آلبانی و کوزوو می شوند. همچنین، اقوام مختلفی در کشورهای دیگر مانند ترکیه، عراق، سوریه (کردهای منطقه)، پاکستان، هند (پارسیان و برخی مناطق خاص) و روسیه (تاتارستان) نیز نوروز را با شکوه فراوان جشن می گیرند.

تاریخ نوروز در تقویم میلادی چه روزی است؟

نوروز هر سال در روز ۲۱ مارس (۱ فروردین) جشن گرفته می شود. این تاریخ مصادف با اعتدال بهاری است که آغاز فصل بهار و نقطه برابری طول روز و شب در نیمکره شمالی محسوب می شود. در برخی سال های کبیسه، ممکن است تحویل سال با ۲۰ مارس نیز همزمان شود که جابجایی جزئی در تاریخ برگزاری آن را در پی دارد.

چرا نوروز در برخی کشورها توسط اقلیت ها جشن گرفته می شود؟

در برخی کشورها مانند ترکیه، عراق و سوریه، نوروز عمدتاً توسط اقلیت های قومی، به ویژه کردها، جشن گرفته می شود. این امر به دلیل ارتباط تاریخی و فرهنگی این اقوام با ریشه های باستانی نوروز است. برای این اقلیت ها، نوروز نه تنها یک جشن بهاری، بلکه نمادی از هویت فرهنگی، مقاومت و پایداری در برابر چالش های تاریخی و سیاسی محسوب می شود و فرصتی برای حفظ و انتقال سنت های خود به نسل های آینده است.

کدام کشورها نوروز را با نامی غیر از نوروز می شناسند؟

اکثر کشورهای فارسی زبان نوروز یا کشورهای حوزه نوروز، این جشن را با همین نام یا نام های مشابه مانند نوروز بایرام (آذربایجان)، نوروز کجه (ترکمنستان)، خیدیر ایام (تاجیکستان) می شناسند. با این حال، در برخی مناطق، جشن های مشابهی با فلسفه آغاز بهار یا تجدید حیات وجود دارد که نام متفاوتی دارند، مانند نیروز قبطی در مصر یا شومبون نوهی در ژاپن. در پاکستان نیز گاهی به آن عالم افروز می گویند، اما نام نوروز نیز رایج است و در کنار سایر نام ها به کار می رود.