کلیسای ولسی HVALSEY در گرینلند

کلیسای ولسی (Hvalsey) در گرینلند یکی از مهم ترین ویرانه های نورس ها است که در نزدیکی قاقورتوق و در منطقه سکونتگاه شرقی قرار دارد و به قرن ۱۴ میلادی بازمی گردد.

این بنای تاریخی در جزیره پهناور گرینلند نه تنها یک اثر معماری باستانی است بلکه پنجره ای رو به تاریخچه حضور نورس ها در شمالگان باز می کند. گرینلند با مناظر طبیعی خیره کننده و محیطی بکر بستری مناسب برای درک چگونگی سازگاری و زندگی جوامع باستانی در شرایط اقلیمی دشوار فراهم می کند. کلیسای ولسی به همراه مجموعه مزرعه اطراف آن گواهی بر تلاش ایمان و سبک زندگی وایکینگ هایی است که قرن ها پیش در این سرزمین سرد ساکن شدند. این مکان که امروزه بخشی از میراث جهانی یونسکو است اهمیت بالایی برای باستان شناسی و درک تعاملات انسانی با محیط زیست دارد.

موقعیت جغرافیایی کلیسای ولسی

کلیسای ولسی در جنوب گرینلند واقع شده است منطقه ای که در دوران سکونت نورس ها به نام ایستربیگ یا سکونتگاه شرقی شناخته می شد. این کلیسا به طور دقیق در انتهای یک آبدره (فیورد) قرار دارد که نام آن نیز ولسی (Hvalsey) یا به زبان گرینلندی امروزی قاقورتوکولوق (Qaqortukulooq) است. انتخاب این موقعیت جغرافیایی در کنار آبدره دسترسی نورس ها را به دریا برای سفر تجارت و ماهیگیری تسهیل می کرده است.

محیط اطراف کلیسا شامل نواری باریک از زمین قابل کشت است که بین کوهستان های صخره ای و آبدره قرار گرفته است. این زمین های نسبتاً حاصلخیز امکان کشاورزی محدود و چرای دام ها را برای ساکنان مزرعه ولسی فراهم می کردند. موقعیت در انتهای آبدره همچنین نوعی پناهگاه طبیعی در برابر بادهای شدید و طوفان های اقیانوس اطلس شمالی ایجاد می کرد که برای حفظ بناها و فعالیت های روزمره حیاتی بود.

دسترسی به کلیسای ولسی امروزه نیز عمدتاً از طریق دریا امکان پذیر است که نشان دهنده اهمیت آبراهه ها در گذشته و حال این منطقه است. این موقعیت منزوی به حفظ نسبی ویرانه ها در طول قرن ها کمک کرده است اگرچه شرایط آب و هوایی سخت شمالگان چالش های خود را برای بقای بناها به همراه داشته است.

درک موقعیت جغرافیایی ولسی برای درک اهمیت آن به عنوان یک مرکز اجتماعی و مذهبی در میان سکونتگاه های پراکنده نورس در ایستربیگ ضروری است. این مکان نه تنها یک کلیسا بلکه قلب یک مجموعه مزرعه بزرگ بود که بر چشم انداز اطراف خود تسلط داشت.

فرد ولسی Qaqortukulooq

آبدره ولسی که به زبان گرینلندی قاقورتوکولوق نامیده می شود یک آبدره نمونه در خط ساحلی پرپیچ وخم جنوب گرینلند است. این آبدره به سمت داخل خشکی امتداد یافته و پناهگاهی طبیعی از امواج خروشان اقیانوس فراهم می کند. کلیسای ولسی در نزدیکی انتهای این آبدره قرار گرفته است موقعیتی که دسترسی آسان به آب های آرام تر داخل آبدره را برای قایق ها و کشتی های نورس ها امکان پذیر می ساخت.

آبدره ها نقش حیاتی در زندگی نورس های گرینلند ایفا می کردند. آن ها مسیرهای اصلی حمل ونقل و ارتباط بین سکونتگاه های مختلف بودند و دسترسی به منابع دریایی مانند ماهی و پستانداران دریایی را فراهم می کردند. آبدره ولسی نیز از این قاعده مستثنی نبود و به عنوان شریان حیاتی برای مزرعه و کلیسای ولسی عمل می کرد.

چشم انداز اطراف آبدره شامل کوه های شیب دار و دره های سرسبز در تابستان است. این ترکیب از زمین های قابل استفاده در کنار دسترسی به دریا آبدره ولسی را به مکانی جذاب برای استقرار نورس ها تبدیل کرده بود. نام محلی قاقورتوکولوق نیز به این مکان اطلاق می شود و امروزه در کنار نام نورس آن استفاده می شود.

حضور کلیسای سنگی در این آبدره نشان دهنده اهمیت این مکان به عنوان یک مرکز جمعیتی قابل توجه در دوران نورس ها در گرینلند است. آبدره ولسی نه تنها یک ویژگی جغرافیایی بلکه بخشی جدایی ناپذیر از بافت تاریخی و اجتماعی سکونتگاه نورس در این منطقه بود.

فاصله کلیسا از آب

کلیسای ولسی تقریباً ۷۰ متر (حدود ۲۳۰ فوت) از لبه آبدره فاصله دارد. این فاصله هرچند کوتاه به نظر می رسد اما برای یک بنای مهم مانند کلیسا در این منطقه اهمیت دارد. قرار گرفتن کلیسا در فاصله ای اندک از آب دسترسی بازدیدکنندگان و ساکنان را که عمدتاً از طریق قایق تردد می کردند آسان می ساخت. آن ها می توانستند به راحتی از قایق های خود پیاده شده و به سمت کلیسا یا مجموعه مزرعه حرکت کنند.

این فاصله همچنین نشان دهنده انتخاب آگاهانه مکان برای ساخت بناهای اصلی مزرعه بود. قرار گرفتن در ارتفاعی اندک بالاتر از سطح آب از بناها در برابر جزر و مد شدید و طوفان هایی که می توانستند سطح آب را به طور موقت بالا ببرند محافظت می کرد. این امر به ویژه برای حفظ ساختار سنگی کلیسا که در معرض فرسایش ناشی از آب قرار می گرفت حائز اهمیت بود.

زمین بین کلیسا و آب احتمالاً شامل یک منطقه پهلوگیری یا اسکله ساده بوده است که امکان بارگیری و تخلیه کالاها و مسافران را فراهم می کرد. این منطقه ساحلی بخشی جدایی ناپذیر از عملکرد مزرعه و کلیسا به عنوان یک مرکز ارتباطی با سایر سکونتگاه ها بود. فاصله ۷۰ متری تعادلی بین دسترسی آسان از دریا و محافظت در برابر عوامل طبیعی ایجاد می کرد.

مشاهده این فاصله در هنگام بازدید از ویرانه ها به درک بهتر چگونگی استفاده نورس ها از محیط اطراف و اهمیت دسترسی به آب برای زندگی روزمره و فعالیت های اجتماعی آن ها کمک می کند. این یک جزئیات کوچک اما مهم در درک موقعیت استراتژیک کلیسای ولسی است.

نزدیکی به شهر قاقورتوق

کلیسای ولسی در فاصله نه چندان دوری از قاقورتوق بزرگترین شهر در جنوب گرینلند قرار دارد. قاقورتوق امروزی یک مرکز شهری مدرن و بندر مهم در منطقه است و به عنوان دروازه اصلی برای دسترسی به بسیاری از سایت های تاریخی نورس ها از جمله ولسی عمل می کند. نزدیکی ولسی به قاقورتوق بازدید از این ویرانه های باستانی را برای گردشگران و محققان نسبتاً آسان می سازد.

سفر از قاقورتوق به ولسی معمولاً از طریق دریا و با قایق انجام می شود و مدت زمان آن بسته به نوع قایق و شرایط آب و هوایی متغیر است اما معمولاً کمتر از یک ساعت طول می کشد. این دسترسی نسبتاً آسان ولسی را به یکی از پربازدیدترین سایت های نورس در گرینلند تبدیل کرده است.

در دوران نورس ها قاقورتوق به شکل امروزی وجود نداشت اما منطقه اطراف آن بخشی از سکونتگاه شرقی بود. نزدیکی ولسی به مناطقی که امروزه قاقورتوق در آن ها بنا شده نشان دهنده تراکم نسبی سکونتگاه های نورس در این بخش از جنوب گرینلند است. این منطقه به دلیل شرایط نسبتاً معتدل تر آب و هوایی و وجود زمین های قابل کشت بیشتر جذاب ترین بخش گرینلند برای استقرار نورس ها بود.

امروزه قاقورتوق پایگاهی مهم برای تدارکات و راهنمایی تورهایی است که به سمت ولسی و سایر سایت های تاریخی منطقه می روند. این نزدیکی ارتباط میان تاریخ باستانی نورس ها و زندگی مدرن در گرینلند را برجسته می کند و امکان کاوش در گذشته این سرزمین را برای بازدیدکنندگان فراهم می آورد.

منطقه ایستربیگ سکونتگاه شرقی

ایستربیگ (Eystribyg) به معنی سکونتگاه شرقی بزرگترین و مهم ترین از دو منطقه اصلی سکونت نورس ها در گرینلند بود. این منطقه در جنوب غربی گرینلند عمدتاً در اطراف آبدره های طولانی و عمیق این ناحیه گسترش یافته بود. ایستربیگ در حدود سال ۹۸۵ میلادی توسط اریک سرخ و گروهی از وایکینگ ها که از ایسلند تبعید شده بودند بنیان گذاشته شد و در اوج خود شامل صدها مزرعه و چندین کلیسا بود.

این منطقه به دلیل شرایط آب و هوایی نسبتاً ملایم تر نسبت به سایر نقاط گرینلند و وجود دره های سرسبز در انتهای آبدره ها برای دامداری (گاو گوسفند بز) و کشاورزی محدود (عمدتاً جو) مناسب بود. ساکنان ایستربیگ همچنین به شکار (گوزن شمالی فک) و ماهیگیری برای تکمیل رژیم غذایی خود می پرداختند.

ایستربیگ مرکز اصلی فعالیت های اجتماعی اقتصادی و مذهبی نورس ها در گرینلند بود. مهم ترین کلیساها از جمله کلیسای ولسی و کلیسای جامع در گارد (Garðar پایتخت مذهبی نورس ها) در این منطقه قرار داشتند. این سکونتگاه ها ارتباطات منظم هرچند دشوار با نروژ و ایسلند حفظ می کردند و محصولات خود مانند عاج گراز دریایی و پوست حیوانات را با کالاهای اروپایی مانند آهن چوب و غلات مبادله می کردند.

مجموعه ولسی یکی از بزرگترین و احتمالاً ثروتمندترین مزارع در ایستربیگ بود و کلیسای آن یکی از آخرین و باشکوه ترین بناهای سنگی ساخته شده توسط نورس ها در گرینلند محسوب می شود. سرنوشت ایستربیگ و ساکنان آن که در قرن پانزدهم میلادی ناپدید شدند همچنان موضوع بحث و تحقیق است اما ویرانه هایی مانند ولسی شواهد ملموسی از زندگی آن ها ارائه می دهند.

تاریخچه کلیسای نورس ولسی

تاریخچه کلیسای ولسی به طور مستقیم با تاریخچه سکونت نورس ها در گرینلند گره خورده است. پس از استقرار اولیه وایکینگ ها در اواخر قرن دهم میلادی جامعه نورس در گرینلند به تدریج سازماندهی شد و دین مسیحیت را پذیرفت. اولین کلیساها در گرینلند احتمالاً در اوایل قرن یازدهم میلادی ساخته شدند اما این بناها در ابتدا ساده و از جنس چوب یا چمن بودند.

با گذشت زمان و تثبیت جامعه نورس نیاز به کلیساهای بزرگتر و بادوام تر احساس شد. کلیسای ولسی یکی از این بناهای متاخر است که شواهد باستان شناسی و سبک معماری آن نشان می دهد که احتمالاً در قرن چهاردهم میلادی ساخته شده است. این دوره زمانی مصادف با اوج نسبی جامعه نورس در گرینلند پیش از آغاز افول نهایی آن بود.

کلیسای ولسی نه تنها یک مکان عبادت بود بلکه به عنوان یک مرکز اجتماعی برای ساکنان مزرعه بزرگ ولسی و احتمالاً مزارع همسایه عمل می کرد. مراسم مذهبی اجتماعات محلی و حتی رویدادهای مهم اجتماعی مانند ازدواج در این کلیسا برگزار می شد. قدیمی ترین سند مکتوب باقی مانده مربوط به نورس های گرینلند شرح یک مراسم ازدواج است که در سال ۱۴۰۸ میلادی در کلیسای ولسی برگزار شده است.

پس از ناپدید شدن تدریجی جامعه نورس در قرن پانزدهم کلیسای ولسی نیز متروکه شد و به تدریج به ویرانه تبدیل گشت. با این حال ساختار سنگی محکم آن باعث شد که بهتر از بسیاری دیگر از بناهای نورس در گرینلند در برابر گذر زمان و عوامل طبیعی مقاومت کند و امروزه به عنوان یکی از برجسته ترین یادگارهای حضور نورس ها در این سرزمین باقی بماند.

سکونت وایکینگ ها در گرینلند

داستان سکونت وایکینگ ها در گرینلند در حدود سال ۹۸۵ میلادی با ورود اریک سرخ یک رهبر وایکینگ تبعیدی از ایسلند آغاز شد. او به همراه خانواده و پیروانش به دنبال زمینی جدید برای سکونت بودند و سواحل جنوبی گرینلند را که در آن زمان سرزمین سبز نامیده شد کشف کردند. این نام هرچند ممکن است برای جذب مهاجر اغراق آمیز به نظر برسد اما در آن دوره بخش هایی از مناطق ساحلی جنوب گرینلند در تابستان واقعاً سرسبز و برای چرا مناسب بودند.

دو سکونتگاه اصلی توسط نورس ها در گرینلند ایجاد شد: ایستربیگ (سکونتگاه شرقی) که بزرگتر بود و در جنوب غربی قرار داشت و وستربیگ (سکونتگاه غربی) که کوچکتر بود و در نزدیکی نوک جنوب غربی جزیره واقع شده بود. این سکونتگاه ها بر پایه مدل مزارع خودکفا بنا شده بودند که ترکیبی از دامداری کشاورزی محدود شکار و ماهیگیری را شامل می شدند.

جامعه نورس در گرینلند یک جامعه سلسله مراتبی بود که توسط روسای مزارع بزرگ رهبری می شد. آن ها به تدریج مسیحیت را پذیرفتند و کلیساها در مراکز سکونتگاهی و مزارع بزرگ ساخته شدند. اقتصاد آن ها به شدت به تولید محصولات دامی و همچنین تجارت کالاهای باارزش مانند عاج گراز دریایی با اروپا وابسته بود.

سکونت وایکینگ ها در گرینلند برای حدود ۴۵۰ سال ادامه یافت. این دوره شاهد سازگاری آن ها با محیط زیست قطبی برقراری ارتباط با مردم بومی اینوئیت (که بعدها به گرینلند رسیدند) و حفظ پیوندهای فرهنگی و تجاری با اسکاندیناوی بود. با این حال در نهایت جامعه نورس در گرینلند در قرن پانزدهم میلادی به دلایلی که هنوز کاملاً مشخص نیستند (احتمالاً ترکیبی از تغییرات اقلیمی کاهش تجارت و چالش ها با اینوئیت ها) ناپدید شد.

قدمت کلیسا و معماری قرن 14

کلیسای ولسی یکی از متاخرترین و از نظر معماری پیشرفته ترین بناهای نورس ها در گرینلند است. شواهد باستان شناسی و سبک ساخت آن نشان می دهد که این کلیسا احتمالاً در اوایل قرن چهاردهم میلادی ساخته شده است. این دوره زمانی زمانی بود که جامعه نورس در گرینلند به اوج سازماندهی و ثروت خود رسیده بود و قادر به ساخت بناهای سنگی بزرگ و دائمی بود.

معماری کلیسای ولسی شباهت های قابل توجهی به کلیساهای سنگی کوچک روستایی در نروژ ایسلند و جزایر شمال اقیانوس اطلس (مانند اورکنی و شتلند) از همان دوره دارد. این شباهت ها نشان دهنده تداوم سنت های معماری نورس در گرینلند علیرغم دوری از سرزمین اصلی است. کلیسا دارای طرحی ساده و مستطیل شکل است که شامل یک شبستان (Nave) و یک محراب (Chancel) کوچکتر در انتهای شرقی است که چیدمان استاندارد کلیساهای مسیحی اولیه بود.

دیوارهای کلیسا از سنگ های محلی ساخته شده اند. قسمت های پایینی دیوارها از سنگ های بزرگ و نامنظم به صورت خشکه چین یا با استفاده کم از ملات ساخته شده اند در حالی که قسمت های بالایی با استفاده از سنگ های کوچکتر و مقدار بیشتری ملات (ساخته شده از آهک) بنا شده اند. این تکنیک ساختمانی که برای مقاومت در برابر سرمای شدید و بادهای قوی طراحی شده بود به بقای ویرانه ها تا به امروز کمک کرده است.

درب ورودی اصلی در دیوار جنوبی قرار داشته و پنجره ها در دیوارهای جنوبی و شرقی تعبیه شده بودند تا حداکثر استفاده از نور خورشید را داشته باشند. ارتفاع کنونی دیوارها در برخی نقاط به چندین متر می رسد که نشان دهنده مقاومت استثنایی ساختار است. کلیسای ولسی به عنوان بهترین نمونه باقی مانده از معماری سنگی نورس در گرینلند اطلاعات ارزشمندی درباره مهارت های ساختمانی و امکانات جامعه نورس در آن زمان ارائه می دهد.

ویژگی های ویرانه و مجموعه ولسی

مجموعه ولسی نه تنها شامل کلیسای معروف آن است بلکه بقایای یک مزرعه بزرگ نورس را نیز در بر می گیرد که نشان دهنده مقیاس و اهمیت این مکان در دوران سکونت نورس ها است. این مجموعه یک نمونه عالی از یک مزرعه اشرافی نورس در گرینلند محسوب می شود و اطلاعات زیادی درباره سبک زندگی فعالیت های اقتصادی و سازماندهی اجتماعی ساکنان آن ارائه می دهد. ویرانه ها شامل چندین ساختمان سنگی هستند که هر یک کاربری خاص خود را داشته اند و در کنار هم یک واحد خودکفا را تشکیل می دادند.

علاوه بر کلیسا مهم ترین بنا در این مجموعه ساختمان اصلی مزرعه یا خانه بلند (Longhouse) است که ابعاد بسیار بزرگی دارد و نشان دهنده ثروت و جایگاه بالای صاحب مزرعه بوده است. سایر ساختمان ها شامل انبارها طویله ها برای نگهداری دام در زمستان کارگاه ها و احتمالاً خانه هایی برای کارگران مزرعه بوده اند.

بررسی باستان شناسی این مجموعه نشان می دهد که مزرعه ولسی یکی از بزرگترین و پرجمعیت ترین مزارع در ایستربیگ بوده است. موقعیت آن در کنار آبدره و دسترسی به زمین های نسبتاً حاصلخیز آن را به مکانی ایده آل برای یک مرکز دامداری و اجتماعی تبدیل کرده بود. ویرانه های سنگی باقی مانده تصویری ملموس از چگونگی سازماندهی فضایی و عملکردی یک مزرعه بزرگ نورس در محیط قطبی ارائه می دهند.

حفظ نسبی این ویرانه ها به ویژه کلیسا به دلیل استفاده از مصالح سنگی و تکنیک های ساختمانی مقاوم در برابر شرایط سخت آب و هوایی گرینلند بوده است. مجموعه ولسی به عنوان یک سایت باستان شناسی منبع اصلی اطلاعات برای درک جنبه های مختلف زندگی نورس ها در گرینلند از جمله معماری اقتصاد دین و ساختار اجتماعی آن ها محسوب می شود.

ویرانه های کلیسای ولسی

ویرانه های کلیسای ولسی برجسته ترین بخش مجموعه تاریخی در این مکان هستند. این کلیسا به دلیل ساختار سنگی محکم خود بهتر از بسیاری دیگر از بناهای نورس در گرینلند در برابر گذر زمان مقاومت کرده است. آنچه امروزه از کلیسا باقی مانده عمدتاً دیوارهای سنگی آن است که تا ارتفاع قابل توجهی (گاهی تا ۵-۶ متر) پابرجا مانده اند.

دیوارها با استفاده از سنگ های گرانیت و گنیس محلی ساخته شده اند. سنگ های بزرگتر در ردیف های پایینی و سنگ های کوچکتر با استفاده از ملات آهکی در قسمت های بالایی به کار رفته اند. این ترکیب باعث ایجاد دیوارهایی بسیار ضخیم و مقاوم شده است که توانسته اند در برابر باد یخبندان و فرسایش مقاومت کنند. سقف کلیسا که احتمالاً از چوب و سایر مواد قابل فساد ساخته شده بود مدت ها پیش فرو ریخته است.

بازدیدکنندگان امروزی می توانند طرح کلی کلیسا را مشاهده کنند: یک ساختمان مستطیل شکل که به دو بخش اصلی شبستان و محراب تقسیم می شد. ورودی اصلی در دیوار جنوبی و پنجره های باریک و بلند در دیوارهای جنوبی و شرقی هنوز قابل تشخیص هستند. محراب در انتهای شرقی و احتمالاً در قسمت مرتفع تری قرار داشته است.

حالت حفظ شده ویرانه های کلیسای ولسی آن را به یک نمونه بی نظیر برای مطالعه معماری کلیسایی نورس در دوران قرون وسطی تبدیل کرده است. این ویرانه ها شاهدی بر سطح مهارت های مهندسی و ساختمانی نورس ها در چنین محیط دورافتاده ای هستند و اهمیت دین مسیحیت را در جامعه آن ها نشان می دهند.

معماری مشابه بناهای نورس

معماری کلیسای ولسی و سایر بناهای سنگی در مجموعه مزرعه ولسی شباهت های مشخصی به سبک معماری نورس در سایر مناطق سکونت آن ها در اقیانوس اطلس شمالی به ویژه ایسلند و نروژ دارد. این شباهت ها نشان دهنده انتقال و تداوم دانش و فنون ساختمانی در میان جوامع نورس علیرغم فواصل جغرافیایی زیاد است.

استفاده از سنگ های محلی به عنوان مصالح اصلی ساخت یکی از ویژگی های بارز این معماری است. نورس ها در گرینلند مانند همتایان خود در ایسلند از سنگ های موجود در محیط اطراف خود برای ساخت دیوارهای مستحکم استفاده می کردند. تکنیک های ساختمانی نیز مشابه بودند از جمله استفاده از سنگ های بزرگ در پایه و سنگ های کوچکتر با ملات در قسمت های فوقانی.

طرح های کلیساها و خانه های بلند نیز شباهت هایی را نشان می دهند. کلیساهای نورس در گرینلند مانند ولسی معمولاً طرحی ساده و مستطیل شکل با شبستان و محراب داشتند که مشابه کلیساهای کوچک در مناطق روستایی اسکاندیناوی بود. خانه های بلند نورس در ولسی با ابعاد بزرگ و تقسیم بندی داخلی به اتاق های متعدد برای زندگی کار و نگهداری دام ویژگی های رایج خانه های بلند نورس در سراسر قلمرو آن ها را نشان می دهند.

این شباهت های معماری نه تنها نشان دهنده پیوندهای فرهنگی و تبادل دانش میان جوامع نورس بود بلکه نشان می دهد که آن ها توانستند روش های ساختمانی خود را با موفقیت با شرایط محیطی جدید و مصالح موجود در گرینلند سازگار کنند. کلیسای ولسی به عنوان یکی از بهترین نمونه های حفظ شده این سبک معماری گواهی بر این توانایی سازگاری است.

مجموعه مزرعه نورس ولسی

مجموعه مزرعه نورس ولسی فراتر از کلیسای سنگی آن بقایای یک واحد اقتصادی و اجتماعی بزرگ و پیچیده را شامل می شود. این مزرعه یکی از بزرگترین مزارع کشف شده در سکونتگاه شرقی نورس ها در گرینلند است و احتمالاً متعلق به یکی از روسا یا افراد بانفوذ جامعه بوده است. مقیاس مزرعه نشان دهنده توانایی آن در حمایت از تعداد قابل توجهی از افراد شامل خانواده صاحب مزرعه کارگران و خدمتکاران بوده است.

طرح مزرعه شامل چندین ساختمان است که به طور استراتژیک برای پشتیبانی از فعالیت های مختلف مزرعه قرار گرفته اند. در کنار ساختمان اصلی مسکونی و کلیسا ساختمان های جانبی مختلفی برای نگهداری دام ها (طویله ها) ذخیره سازی محصولات کشاورزی و علوفه (انبارها) و انجام فعالیت های تخصصی مانند آهنگری یا نجاری (کارگاه ها) وجود داشته است.

اقتصاد مزرعه ولسی بر پایه دامداری به ویژه پرورش گاو و گوسفند استوار بود. زمین های اطراف مزرعه در تابستان برای چرا استفاده می شدند و علوفه برای تغذیه دام ها در زمستان های طولانی جمع آوری می شد. شکار و ماهیگیری در آبدره و مناطق اطراف نیز بخش مهمی از تأمین غذای ساکنان بود.

مجموعه مزرعه ولسی تصویری کامل تر از زندگی روزمره نورس ها در گرینلند نسبت به تنها مشاهده کلیسا ارائه می دهد. این مکان نشان دهنده چگونگی ترکیب فعالیت های مذهبی اجتماعی و اقتصادی در یک واحد مزرعه بزرگ بود و اهمیت خودکفایی و سازماندهی کار را در محیط چالش برانگیز گرینلند نشان می دهد.

ساختمان اصلی مزرعه ابعاد و اتاق ها

ساختمان اصلی مزرعه در ولسی که به عنوان خانه بلند نیز شناخته می شود یکی از بزرگترین بناهای مسکونی نورس ها است که تاکنون در گرینلند کشف شده است. ابعاد تقریبی این ساختمان ۱۳۰۰ متر مربع (حدود ۱۴۰۰۰ فوت مربع) بوده است که آن را به یک سازه بسیار بزرگ برای آن دوران و منطقه تبدیل می کند. این مقیاس بزرگ نشان دهنده ثروت و جایگاه بالای صاحب مزرعه و ظرفیت آن برای جای دادن تعداد زیادی از افراد بوده است.

کاوش های باستان شناسی نشان داده اند که این ساختمان اصلی به چندین اتاق تقسیم شده بود حداقل یازده اتاق با کاربری های مختلف. این اتاق ها احتمالاً شامل بخش های مسکونی برای خانواده صاحب مزرعه فضاهایی برای خوابیدن کارگران و خدمتکاران یک سالن بزرگ (skáli) برای غذا خوردن اجتماعات و فعالیت های اجتماعی آشپزخانه انبارهای مواد غذایی و شاید حتی فضایی برای نگهداری حیوانات کوچک در زمستان می شدند.

تقسیم بندی به اتاق های متعدد نشان دهنده سطح بالایی از سازماندهی فضایی و تمایز کاربری در مقایسه با خانه های بلند ساده تر در دوره های پیشین نورس ها است. این ساختمان نه تنها محل زندگی بود بلکه مرکز مدیریت مزرعه بزرگ و فعالیت های اقتصادی آن محسوب می شد.

ابعاد و پیچیدگی ساختمان اصلی مزرعه ولسی آن را از بسیاری دیگر از مزارع نورس در گرینلند متمایز می کند و بر اهمیت این مکان به عنوان یک مرکز قدرت و ثروت در سکونتگاه شرقی تأکید دارد. بقایای سنگی دیوارهای این ساختمان هرچند به اندازه کلیسا پابرجا نیستند اما هنوز هم مقیاس عظیم آن را به خوبی نشان می دهند.

ساختمان های اضافی مجاور کلیسا

علاوه بر کلیسای سنگی و ساختمان اصلی مزرعه مجموعه ولسی شامل بقایای چندین ساختمان اضافی دیگر است که در اطراف و در نزدیکی این دو بنای اصلی قرار گرفته بودند. این ساختمان های جانبی برای پشتیبانی از فعالیت های مختلف مزرعه بزرگ و تکمیل نیازهای ساکنان آن ساخته شده بودند و نقش مهمی در عملکرد کلی مجموعه ایفا می کردند.

این ساختمان های اضافی شامل طویله ها یا آغل هایی برای نگهداری گاوها گوسفندان و بزها به ویژه در طول زمستان های سخت می شدند. همچنین انبارهایی برای ذخیره سازی علوفه غلات (اگر کشت می شد) و سایر محصولات مزرعه وجود داشت. کارگاه هایی نیز برای انجام فعالیت های صنعتی مانند آهنگری نجاری یا چرم سازی بخشی از مجموعه بودند.

موقعیت این ساختمان های جانبی در مجاورت ساختمان اصلی و کلیسا نشان دهنده ارتباط نزدیک بین تمام جنبه های زندگی در مزرعه بود. نزدیکی طویله ها به خانه اصلی دسترسی آسان به دام ها را در هوای سرد فراهم می کرد در حالی که انبارها و کارگاه ها در نزدیکی محل زندگی قرار داشتند تا کارها به راحتی انجام شوند.

بقایای این ساختمان های جانبی هرچند ممکن است به اندازه کلیسا چشمگیر نباشند اما اطلاعات ارزشمندی درباره اقتصاد و زندگی روزمره نورس ها در ولسی ارائه می دهند. آن ها نشان می دهند که مزرعه یک واحد تولیدی پیچیده بود که برای بقا و موفقیت در محیط گرینلند به انواع مختلفی از فضاها و کاربری ها نیاز داشت.

سکونتگاه شرقی (ایستربیگ) در گرینلند چه اهمیتی داشت؟

ایستربیگ یا سکونتگاه شرقی بزرگترین و مهم ترین منطقه سکونت نورس ها در گرینلند بود. این منطقه مرکز فعالیت های کشاورزی دامداری و اجتماعی آن ها محسوب می شد و کلیسای ولسی در قلب آن قرار داشت.

بناهای اصلی در مجموعه مزرعه نورس ولسی شامل چه مواردی بود؟

مجموعه مزرعه ولسی شامل کلیسای سنگی ساختمان اصلی بزرگ (با ابعاد حدود ۱۳۰۰ متر مربع و ۱۱ اتاق) و چندین ساختمان جانبی دیگر مانند انبارها طویله ها و کارگاه ها بود.

تاریخچه استقرار نورس ها در گرینلند به چه زمانی بازمی گردد؟

استقرار نورس ها یا وایکینگ ها در گرینلند به حدود سال ۹۸۵ میلادی بازمی گردد زمانی که اریک سرخ و پیروانش پس از تبعید از ایسلند این جزیره را کشف کردند.